Maak kennis met pastoor Kevin Reilly uit Connecticut, een gespierde tuchtmeester die jonge katholieke ouders terug in de kudde trekt.
Peter Laffin; 19 januari 2025 – MYSTIC, Connecticut, VS. – De meeste mensen schatten priester Kevin Reilly, pastoor van St. Patrick’s Church in Mystic, wel in als ex-militair, zeker met een onderzeebootbasis van de Amerikaanse marine in de buurt, op 10 mijl afstand in Groton.
Lang en gespierd als hij is, vormt hij een imposante figuur in deze badplaats die bekend staat om zijn koloniale eigenheid en pizza. Parochianen zeggen dat zijn baritonstem tijdens de mis vanaf de lessenaar schalt en zijn preken gaan bijna altijd over praktische elementen van geestelijke discipline, vooral over de noodzaak om regelmatig te biechten.
Priester Reilly, 55 jaar, in zijn 14e jaar bij St. Patrick’s, leerde discipline in een heel ander vorig leven: als uitsmijter en barman in Washington, D.C., en later in San Francisco. Na een onstuimige jongvolwassenheid kreeg hij een visioen van het gelaat van Christus dat hem op de weg naar het priesterschap zette. En ondanks dat hij de reputatie had gekregen dat hij zijn pastorale taken op een no-nonsense manier aanpakte, is de Sint Patrickparochie in het bisdom Norwich een baken geworden voor jonge gezinnen met kleine kinderen, in een regio (New England) waar het aantal katholieke gelovigen de afgelopen decennia gestaag is afgenomen.
Een onwaarschijnlijke roeping
Na een korte periode op Capitol Hill te hebben gewerkt na zijn afstuderen aan Georgetown in het begin van de jaren negentig, keerde Reilly terug naar de wereld van barkeepen en uitsmijten in Washington, D.C., wat hij ook had gedaan op de universiteit. Het betaalde volgens Reilly beter en hij kreeg er gratis drankjes voor. Aan vriendinnen had hij ook geen gebrek.
“Ik bereikte een punt waarop ik een uithangbord werd voor wat de cultuur te koop aanbood,” herinnerde pater Reilly zich in een recente preek. “Iedereen vertelde me hoe geweldig mijn leven was. Ik werkte maar drie of vier dagen per week. Ik verdiende een berg geld. Ik werd in feite betaald om te doen wat mensen op hun vrije dag deden. En toch voelde ik me behoorlijk ellendig.”
Hij besloot dat een verandering van omgeving nodig was, dus verhuisde hij naar San Francisco, waar vrienden van hem rijk werden met de verkoop van computers in de begindagen van de tech boom. Hij regelde een optreden als barkeeper en een vriendin en trok naar het westen. Maar zoals zo vaak maakte de verhuizing geen verschil voor zijn geestelijke toestand.
Toen besloot Reilly een boek over de Onze Lieve Vrouwe open te slaan dat hij jaren eerder van zijn eigen moeder had gekregen.
Het boek veranderde uiteindelijk de loop van Reilly’s leven. Terwijl hij het las, kreeg Reilly een visioen van het gelaat van Jezus en bleef verzonken in contemplatie zitten. Er kunnen minuten of uren voorbij zijn gegaan – hij weet het niet.
“Er rolden tranen over zijn wangen,” zei Reilly. “En toen liet hij me deze verbazingwekkende heilige zien, groter dan wie dan ook die ooit heeft bestaan. En ik had gewoon ontzag voor deze persoon. Toen begon ik te beseffen dat ik dat was. Zo was het hoe God bedoeld had dat ik zou zijn. Op dat moment realiseerde ik me dat de tranen die over zijn gezicht rolden voor mij waren. God huilde om de schade die ik mezelf had toegebracht.”
De ervaring, die Reilly omschreef als onbeschrijflijk pijnlijk maar tegelijkertijd het mooiste moment van zijn leven, transformeerde hem en zette hem op het pad naar het priesterschap. In de preek beschreef hij het gevoel door de Heilige Maagd Maria aan de hand naar Jezus geleid te worden. De reden waarom hij geen geluk had kunnen vinden in de wereld, zo deelde de Heilige Moeder hem mee, was omdat hij geschapen was om priester te worden.
Reilly begon de dagelijkse mis bij te wonen, wat moeilijk was omdat de bar waar hij toen werkte op Capitol Hill pas om 3 uur ’s nachts sloot. Hij huilde elke keer als de priester de hostie ophief, omdat het hem terugbracht naar het moment van zijn visioen. Voor een zelfverklaarde stoere jongen was dit nog een hindernis om elke dag op te komen dagen.
“Een stoere jongen kan zich niet zo laten zien,” zei hij. “Het was in ieder geval een grote kerk en ik kon me achterin verstoppen bij de politieagenten van Capitol Hill.”
Maar father Reilly bleef dichter bij de Heer en zijn roeping komen. In mei 2003 werd hij gewijd in het bisdom Norwich en in 2011 werd hij pastoor in de Sint Patrickparochie, dichtbij de stad waar hij opgroeide en waar zijn ouders nog steeds wonen. Hij werkt daar nu al 14 jaar.
Wat in deze stoere tuchtmeester trekt jonge katholieke ouders terug de kudde in?
Voor Matthew Farrell uit Mystic, een 43-jarige vader van twee kinderen, is het de vaste gewoonte van priester Reilly om een boodschap te verkondigen die tegen de wereld ingaat en die zijn parochianen uitdaagt om heiligen te zijn dat St. Patrick’s speciaal maakt. “Hij zegt waar het op staat,” vertelde Farrell aan het Register. “Hij daagt me uit op gebieden waar ik uitgedaagd moet worden. Ik hoor elke week wat ik moet horen, niet wat ik wil horen. Hij geeft veel om de spirituele groei van de parochianen. Plus, het is elke week volle bak, met veel jonge gezinnen, en iedereen zingt! St. Patrick’s biedt ons wat we wanhopig nodig hebben.”
Magneet voor jonge gezinnen
Het katholicisme in het noordoosten neemt al tientallen jaren af en pastoor Reilly’s thuisstaat Connecticut vormt daarop geen uitzondering. Het laatste Pew-onderzoek naar religieuze verbondenheid in de VS toonde een afname van katholieken in het noordoosten van 36% in 2009 tot 27% in 2019. Verhalen over kerksluitingen en samenvoegingen als gevolg van ouder wordende parochianen en ontkerkelijking zijn sindsdien schering en inslag in het noordoosten.
En toch neemt het kerkbezoek bij St. Patrick’s toe, vooral onder jonge gezinnen met kleine kinderen. De missen op zondag hebben vaak alleen nog staanplaatsen en zijn gevuld met de geluiden van het leven: kirrende baby’s, kleine schopjes tegen de kerkbanken, moeders schuifelen op en neer door de gangpaden.
Alle tekenen wijzen op een aanhoudende groei. Alleen al in 2024 werden er in de kleine parochie meer dan 60 doopsels uitgevoerd. En er kwamen 30 studenten opdagen voor de opleiding tot misdienaar, die weer was opgestart na een onderbreking tijdens COVID-periode. Pastoor Reilly had eraan getwijfeld of er ook maar één persoon zou komen opdagen.
Voor Faith Carpenter, een moeder van zes jonge kinderen die sinds 2021 naar St. Patrick’s gaat, is het de no-nonsense benadering van pastoraal werk door pastoor Reilly wat de parochie zo speciaal maakt.
“Hij heeft mijn sacramentele leven helemaal nieuw leven ingeblazen”, vertelt ze aan het Register. “Zijn nadruk op het frequent biechten, de communie en de aanbidding veranderen mijn leven in alle opzichten ten goede. Mijn moederschap wordt beter. Mijn huwelijk is sterker.”
“Toen we voor het eerst kwamen, waren we een van de weinige gezinnen met jonge kinderen. Maar in de loop der jaren is het aantal verviervoudigd,” voegde ze eraan toe.
Terug naar de basis
Ondanks father Reilly’s verschuiving van het verzorgen van de bar naar het verzorgen van een kudde, heeft hij zijn gewoonte behouden om orde te scheppen in de chaos – zelfs als dat betekent dat hij dingen moet zeggen die de mensen niet willen horen.
“Ik mag jullie allemaal,” herhaalt hij vaak tijdens zijn preken. “Maar ik vind niemand van jullie aardig genoeg om voor jullie naar de hel te gaan. Dus moet ik jullie vertellen wat jullie moeten weten. Anders zal ik me daar ooit voor moeten verantwoorden.”
Hij houdt ook zijn misprijzen niet in als hij een mobiele telefoon hoort rinkelen tijdens de mis.
“Wie dat ook is, zet alsjeblieft je telefoon uit”, zei hij een paar weken geleden. “Je bent hier om naar God te luisteren en ik beloof je dat hij niet aan het sms’en of bellen is.”
St. Patrick’s installeerde in 2024 twee nieuwe gebrandschilderde ramen in het heiligdom, die passend werden gerestaureerd om te lijken op de originele ramen uit 1870. Aan de ene kant is een jong meisje afgebeeld dat knielt voor een biechtstoel, terwijl Jezus zit te luisteren aan de andere kant van het scherm. Aan de andere kant is Jezus te zien die de hostie consacreert tijdens het Laatste Avondmaal. Pater Reilly koos deze beelden omdat hij zijn parochianen er vaak aan herinnert dat de biecht en de eucharistie “de twee vleugels zijn die ons naar de hemel tillen”.
Voor Carpenter is het duidelijk dat deze boodschap verantwoordelijk is voor het terughalen van zoveel jonge gezinnen.
“De rijen voor de biecht worden steeds langer, dus ik weet dat anderen de boodschap beginnen te horen,” zei ze. “Er is hier echt iets speciaals aan het werk in deze kleine parochie.”
Peter Laffin is schrijver voor het National Catholic Register en levert bijdragen aan de Washington Examiner. Zijn werk is verschenen in The Catholic Herald, The Catholic Thing en RealClearPolitics.
Bron: From Bouncer to Bartender to Catholic Priest| National Catholic Register
Vertaling: EWTN Lage Landen (HR)
Wilt u meer artikelen lezen over de ‘H.Sacramenten‘ ? Klik dan hier
