Redactie EWTN: in het kader van de invasie van Rusland in de Ukraïne geeft Pater Elias c.s.j. een analyse van de situatie in Midden-Europa, vanuit zijn zijn ervaringen met Midden-Europeanen en Russen voornamelijk in Litouwen. De gesproken tekst is uitgeschreven en we hebben de onderwerpen die besproken zijn uitgelicht, vanwege de actualiteit van het onderwerp (Met dank aan Radio Maria voor de publicatie van de Podcast)
Klik op het plaatje hierboven om de podcast te starten
Besproken tekst:
Russische invasie van de Oekraïne, onderdeel van Midden Europa, de ‘Gouden Schokbreker’.
Er is een aanval aan de gang, niet Alleen op de Oekraïne, maar eigenlijk ook heel Midden-Europa. Ik noem dat de ‘Gouden Schokbreker’.
Vanuit de Baltische Staten in het noorden, te beginnen eigenlijk met Letland, misschien, maar zeker met Litouwen, loopt er een band van landen door Midden-Europa.
Per abuis wordt het door ons nog vaak Oost Europa genoemd, maar het is Midden-Europa. Van Litouwen naar het zuiden, een reeks landen, zoals Polen, Slowakijë, Tsjechië, Hongarije, Roemenië (in ieder geval het westen van Roemenië), Kroatië, misschien delen van Bosnië en het eindigt met het noorden van Albanië, de hoogste bergen van Albanië.
Wat hebben al die landen en twee keer met elkaar gemeen? Heel eenvoudig dat daar een meerderheid van katholieken woont.
Dit is als het ware de gouden schokbreker die van Noord naar Zuid in het midden van Europa loopt als zone tussen Oost en West-Europa. En sinds een paar dagen hebben we eigenlijk ook ontdekt dat op zijn minst een deel van de Oekraïne, namelijk het westelijke deel van de Oekraïne, daar ook bij hoort.
Het is een gouden schokbreker van Noord naar Zuid tussen Oost en West. En waarom noem ik dat de Gouden Schokbreker? Omdat daar, het geloof, de kerk, gelovige mensen schrokken zo wel uit het Westen als uit het Oosten hebben opgevangen en hebben doorstaan. Het geloof in die landen heeft een hele speciale kwaliteit gekregen door de vervolgingen, door de schokken die ze hebben moeten opvangen. Vanuit het Westen én vanuit het Oosten, juist In de revolutionaire ideologische laatste twee eeuwen.
De gouden schokbreker die midden door Europa loopt tussen Oost en west. Ik herhaal het nog even je zou kunnen beginnen in Letland, maar Je moet in ieder geval beginnen in Litouwen. Zeer grote meerderheid van het land is op zijn minst van oorsprong katholiek. Dan krijg je Polen. Slowakije Misschien Tsjechië erbij. Maar ook grote delen van Roemenië, Hongarije. Slovenië was ik nog vergeten Kroatië In het eindigt eigenlijk In de hoge bergen van Albanië, Noord Albanië, waar ook katholieken wonen. Ze hebben allemaal op een eigen manier te maken gekregen met imperialisme, vanuit niet-katholieke of zelfs anti katholieke anti christelijke hoek.
Steun vanuit het geloof
En de volkeren in die streken hebben allemaal steun gevonden in hun geloof om hun identiteit te behouden en om überhaupt te overleven. En, we zien in deze tijd dat wederom. Die gouden schokbreker van Noord naar Zuid, tussen Oost en west, vangt de klappen op, de ideologische klappen. In feite is de oorlog, de invasie in de Oekraïne daar een aspect van, gewelddadig en indrukwekkend. Een afschuwelijk aspect, maar niet het enige aspect.
Want we zien eigenlijk al sinds de toetreding van een aantal van deze landen tot de Europese Unie en tot de NATO, heel duidelijk een ideologische poging om die landen te reduceren tot wat wij in het Westen goed vinden, ‘vrijheid’ noemen. ‘moderniteit’ noemen. En dat kan uiteraard bijna niet anders dan ‘ten koste van het geloof’. Ten koste van de plaats die God in die samenlevingen nog heeft.
Een hele subtiele ideologische aanpak.
Het gebeurt niet met raketten. Het gebeurt niet met bommen. Het gebeurt niet eens met botte desinformatie, Maar het gebeurt wel met hele subtiele informatie, subtiele kritiek. En ook subtiele verleidingen met geld, rijkdom, plezier. Waarmee langzamerhand de ruggengraat van die samenleving van Midden-Europa wordt aangetast. En in landen als met name Polen en Hongarije, is dat een puur ideologische aanval. Die veel eerder is begonnen, dan de moeilijkheden en de conflicten in het Oosten van de Oekraïne. En die wel degelijk ook de bedoeling hebben om Midden-Europa onder de duim te krijgen. Het is heel vreemd zoals eigenlijk op een analoge manier vanuit het Westen en vanuit het Oosten Midden-Europa wordt aangevallen. En de reden van die aanval en het doelwit bij die aanval, is heel duidelijk het katholieke geloof, en de katholieke wijsheid van waaruit die mensen geleefd hebben en overleefd hebben.
De manier waarop Polen wordt benaderd en ook Hongarije met name in het immigrantenbeleid, waarbij deze landen zeggen: “wij kunnen niet enorme massa’s zonder enig onderscheid, zonder kritiek opnemen. Wij willen legale migranten die met goede redenen komen én die in het land passen en dan hoeven ze niet eens Hongaars te zijn of niet eens teveel op Hongaren te lijken maar met mate en niet ten koste van de plaatselijke samenleving”. Dat is het belangrijkste. Daar moet worden gekeken of mensen zich daar mogen vestigen, die niet ten koste gaan van de mensen die er al wonen. Dit is heel normaal, anders zou het een invasie zijn.
Eigenlijk veel feller is de strijd die wordt geleverd om de menselijke natuur. De vruchtbaarheid van die menselijke natuur, de natuurlijke vruchtbaarheid. Waar de kerk een enorme strijd voor moet voeren al sinds pak hem beet een eeuw en zeker sinds in 1930 de anglicaanse kerk overstag ging en kunstmatige geboorteregeling toe stond, sindsdien is het westen wat betreft de menselijke vruchtbaarheid behoorlijk de kluts kwijtgeraakt.
En juist die aandacht voor het beheersen van het menselijke temperament in de seksualiteit, niet het verdringen maar wel het vormgeven en richting geven, en juist door de kracht van de samenleving te putten uit het gezin, uit de natuurlijke vruchtbaarheid, maar ook de natuurlijke rechten van de ouders om hun kinderen op te voeden, daardoor zijn die samenlevingen in het westen heel sterk geweest.
Mislukte communistische revolutie en het belang van het gezin
Het is dan ook niets voor niets, dat toen de communistische revolutie in Rusland eigenlijk was mislukt, de meest fanatieke communisten naar het westen kwamen, die vluchtten voor Stalin, besloten om niet de kapitalisten, maar het gezin aan te vallen. Want dat was de reden, waarom het westen stabielere was dan het Oosten. Dat was de reden waarom volgens hun de communistische revolutie niet was gelukt en de kapitalisten hadden gewonnen. Daar was het gezin schuldig aan en dus indirect ook de menselijke vruchtbaarheid.
Vanuit die fanatieke communisten, die zijn gevlucht voor Stalin, heeft zich die revolutionaire aanval op het gezin en de menselijke vruchtbaarheid zich ontwikkeld. Op een westerse filosofische intellectuele manier, maar niet minder destructief dan het communistische communisme in het Oosten.
En nu het Westen helemaal bevangen is van die revolutie tegen de natuur moeten ook die Midden-Europese landen voor zover ze zich hebben aangesloten bij het Westen eraan geloven. De ruggengraat van die samenlevingen in Midden-Europa moet gebroken worden want ze zijn te katholiek en dat geldt met name voor Hongarije en Polen.
Pogingen van Rusland om zijn imperium terug te krijgen…
En wanneer we dus kijken naar de manier waarop Rusland zijn imperium probeert terug te krijgen, en Het is heel makkelijk aan te wijzen en het is ook heel makkelijk te veroordelen als zouden we eigenlijk ook dicht bij huis moeten kijken en bezien in hoeverre wij landen als Polen en Hongarije de mate waarin wij katholieke landen, echt zichzelf laten zijn.
We hebben natuurlijk als complicatie het feit dat de kerk in onze landen of eigenlijk helemaal aan het uitsterven is aan het verdwijnen is, of waar ze nog wel geld heeft, misschien niet de mensen maar wel geld, heeft zoals in Duitsland, ze een zogenaamde synodale weg hebben ingeslagen, waarvan je al ruim van tevoren kunt zien dat ze naar de afgrond leidt.
…terwijl in onze landen de kerk helemaal aan het uitsterven is.
De Duitse synodale weg is niet meer te stoppen. Juist vanuit de hoek van de progressieve seksualiteit de genderideologie, de LGBTetcera agenda, juist uit die hoek kwamen de mensen die ze hebben binnengelaten in de bus van de synodale weg, om inclusief te zijn, om tolerant te zijn, om barmhartig om pastoraal te zijn… maar het vervelende is dat die mensen om wat voor reden dan ook gewoon het stuur hebben over genomen en er eigenlijk geen houden meer aan is. De synodale weg van Duitsland gaat in een versneld tempo de doodlopende weg in. Of misschien loopt die weg niet dood, maar ze loopt naar de afgrond.
Het is heel bijzonder eigenlijk dat nu die Duitse kerk in zijn synodaliteit eigenlijk zichzelf aan het vernietigen is, maar ja er is geld genoeg dus het kan even duren, en het blijft ook heel leuk nog een tijdje, het blijft nog heel gemütlich, ‘noch ein bischen indie synodale weg gehen’ … juist op dat moment dat we die absurde, eigenlijk (sorry dat ik het zeg) ontzettend kleinburgerlijke zelf vernietiging zien van de Duitse katholieke kerk, zien we dat Oekraïne zich dood moet vechten om de troepen van de Russen van zijn erf te houden.
Ik zeg wel even niet de Russen, maar de troepen van de Russen, want het gaat In het Russische toch nog altijd om kanonnenvoer, dat gestuurd wordt door mensen die misschien wel Russisch zijn, maar niet echt de gemiddelde Rus representeren. Want representeren heeft nooit iets betekend in Rusland.
Poetin en het surrogaat vaderschap van de KGB?
Poetin is een matige agent van de geheime dienst, die in zijn tijd KGB heten en nu FSB heet. Een middelmatige KGB agent, die succes heeft gehad In de politiek, maar eigenlijk nu weer terugkeert naar de middelmatigheid van een van een KGBer.
De KGB is een instituut dat voor de westerling moeilijk begrijpelijk is te maken. Een Rus is in zijn hart bank voor de KGB, en een heleboel Russen haten ook in hun hart de KGB, maar je praat er niet over.
De woede en de angst, die zijn gegroeid door al die decennia heen zonder dat ze die zich konden uiten. En als ze zich uitte, die woede en die angst dan is dat niet direct op de KGB, niet direct op de FSB, want dat kan niet. Daar is het instituut te machtig voor. Dus die woede gaat zich uit op een andere manier, maar nooit kan ze zich richten op de diepere oorzaak van die woede. Misschien wordt hij ook niet meer gezocht. Misschien is de gemiddelde Rus daar te fatalistisch voor, om de misère in zijn samenleving te zoeken, in die afgrijselijke onpersoonlijke gebouwen, van wat algemeen de speciale dienst wordt genoemd. Maar in feite doet de geheime dienst er alles aan om een echt vaderschap niet te laten groeien in Rusland en ervoor te zorgen dat Rusland altijd een vaderloos land blijft.
Drijfveren van verzet
Dus is het soms voor ons misschien moeilijk te begrijpen, niet alleen de ongelooflijke kracht waarmee Oekraïners zich verzetten tegen de Russen, maar ook de woede die daaraan ten grondslag ligt. Het is heel indrukwekkend dat nu te zien. En het is ook voor ons eigenlijk onbegrijpelijk, niet te begrijpen net zoals de KGB, die de oorzaak is hiervan is.
Ook voor ons onbegrijpelijk is dat Rusland is geen expansief land. Rusland heeft nog nooit echt voluit gemakkelijk en snel een expansieve oorlog kunnen winnen.
Het zijn de defensieve oorlogen geweest, waarin Rusland altijd onoverwinnelijk is gebleken. Door de enorme grootte van het land, door het klimaat van het land, door de volksaard. Probeer nooit Rusland te veroveren, zal niet lukken.
Maar aan de andere kant mist Rusland de logistiek, de logica om echt een aanval op te zetten én door te zetten, én veroverd gebied te behouden. Als Midden-Europa ooit deel heeft uitgemaakt van het Sovjet blok, dan komt dat niet door de militairen. En niet door de gewone Russische man of vrouw. Het komt door de geheime dienst. Alleen met die geheime dienst zijn de sovjets er in geslaagd om verkiezingen te manipuleren, mensen bang te maken, mensen tegen elkaar uit te spelen en zo hun regime te handhaven, een halve eeuw lang over Midden-Europa.
En de manier waarop ze dat proberen terug te krijgen, die zo extreem gewelddadig is. Die manier, Ik denk dat hij nergens toe zal leiden. Dat zal ze niet meer lukken.
En toch is die aanval in de Oekraïne maar één voorbeeld, of één aspect, hoe spectaculair het ook is, van die aanval op Midden-Europa. Vanuit het Westen komt die aanval ook, en je ziet ook hoe de Polen en de Hongaren weerstand bieden tegen de ideologische arrogantie van Brussel.
Het is subtieler, beschaafder, verfijnder. Misschien ook wat onnozeler. Maar het gebeurt wel met veel macht. De macht van het geld, niet de macht van het kanon.
Maar de macht van het geld, de macht van de media en dus kunnen we het niet hebben over het conflict wat nu woedt in uw Oekraïne door de hele gouden schokbreker te bekijken en te zien dat het hier gaat om een strijd met fysieke aspecten, met economische maatschappelijke aspecten ook niet alleen het geweld, maar ook de wurggreep van het geld en het gif dat de media verspreidde, maar uiteindelijk gaat het om een geestelijke strijd.
Het gaat om Christus. Wie is Christus?
Vanuit het mooie byzantijnse icoon, wie kijkt naar ons? Wij kijken naar de iconen, maar wanneer we dat doen in geloof én met vrees voor Gods almacht, dan beseffen we dat degene die wordt afgebeeld of eigenlijk beter gezegd, degene die wordt geschreven in die icoon, dat die allereerst ons ziet. Terwijl wij kijken naar die icoon, ziet degene, die daar op staat, ziet ons.
Dus wat dat betreft heeft die icoon iets van een sacrament. Een sacrament een sacramentele aanwezigheid, die voor ons niet zo vanzelfsprekend is als voor de orthodox. De vraag mag zijn wie kijkt naar ons, wanneer wij de icoon zien?
Terwijl we aan de andere kant, wij In het Westen, misschien met minder iconen, maar met meer rationaliteit ons mogen afvragen: “Leren wij nog wel onderscheid te maken”? “Leren wij nog wel Gods woord zo te ontvangen dat het in ons helpt het goede van het kwade te scheiden?”. “Durven we nog wel in ons eigen leven de vrede van de oorlog te scheiden?”
Zien we nog het kwaad voor wat het is? Of trekken we ons terug in het cliché “nee, je mag niet oordelen”. Daar gaat het helemaal niet om of je wel of niet mag oordelen. De natuur verplicht ons om te oordelen. We zijn geschapen om een oordeel vorm te geven in ons leven.
Geloof vormgeven
En in het geloof betekent dat, dat we Gods vergeving, en zijn barmhartigheid vormgeven in ons leven. De vergeving van God doorgeven. We vragen er nota bene om in ons belangrijkste gebed, het onze vader: “Vergeef ons onze schulden, zoals wij aan anderen hun schuld vergeven” Dat vragen we.
In hoeverre zijn we bereid om het woord van God te ontvangen om onderscheid te maken? Om in ons leven helderheid te scheppen? Om in ons leven ook de richting beter te zien waar het eigenlijk heen gaat?
Die vragen mochten niet worden gesteld In de Sovjet Unie. En door alle verstrooiingen, en ideologieën en leugens over vrijheid, stellen we die vraag in het Westen ook niet meer.
Waar het Oosten bang en woedend is, door het geweld, wat hun aangedaan is in de vorige eeuw, Door de Tjekisten (red. Leden van de Bolsjewistische geheime dienst: de Tsjeka) uit Moskou en door de nazi’s vanuit Berlijn.
Westerse decadentie
Waar het Oosten bang en nog steeds woedend is, zijn wij in onze comfortzone onverschillig en misschien ook wel arrogant ijdel geworden.
In feite zijn wij daar geestelijk erger aan toe, dan de Oekraïners er lichamelijk aan toe zijn. Want we zien het niet.
Maar we kunnen het wel zien. En daarom, en zoveel is hier niet voor nodig, wens ik u in deze vastentijd toe, stil te staan bij wat de Oekraïners nu moeten ondergaan, en waar ze voor staan, en hoe ze zich verdedigen. Want zij beelden eigenlijk uit in hun fysieke omstandigheden, wat wij met onze ziel zouden moeten beleven.
Zielzorg vanuit de inspiratie van Pasen
Verdedigen wij onze ziel? Komen wij op voor andere zielen? Beseffen we werkelijk dat evangelisatie niets anders betekent dan andere zielen de bevrijding verkondigen, en ook meewerken met die bevrijding.
Dat is zielzorg: het bevrijden van zielen. Solidair met ze zijn. Door vergeving, door de waarheid, door de ziel te richten op God. En te troosten met Gods liefde, die wij in de naastenliefde doorgeven.
Dat is de grote uitdaging van de vastentijd. Vastentijd is een oorlog. Maar geen oorlog die ons bang maakt, want de overwinning is al behaald. Het is een strijd, om deel te krijgen aan de overwinning die al behaald is, die we gaan vieren met Pasen?
Ik wens u een gezegende vastentijd toe, met oog, niet alleen voor de oppervlakkige uiterlijkheden van de wereld om ons heen, maar vooral ook een zoekend oog of misschien ook een ziend oog voor wat zich er werkelijk in onze wereld afspeelt.
Keywoorden: Barmhartigheid | Brussel | Communisme | Duitse kerk | Duitse synodale weg | Geestelijke strijd | Genderideologie | Gezicht van Christus | Gezin | Gouden Schokbreker | Hongarije | Iconen | Identiteit | Ideologische arrogantie | Ijdelheid | Immigratiebeleid | KGB FSB | Logica | Logistiek | Macht van het geld | Macht van de media | Menselijke natuur | Midden-Europa en het Filioque | Moderniteit | Natuurlijke vruchtbaarheid | Humanae vitae | Oekraïne | Onderscheiding | Onverschilligheid | Oorlog voeren | Ouderschap | Pasen | PaterPodcast | Poetin | Polen | Radio Maria | Realisme | Rusland | Russische invasie in de Oekraïne | Seksualiteit | Vaderschap | Vaderschap van de Logos | Vrijheid | Waardigheid van het leven | Woede | Zielzorg |
- Wilt u meer lezen of horen over de analyse van de pater over de geestelijke strijd in Midden-Europa? Klik hier, of gebruik één van de andere ’tags’ boven aan deze post.
2. Redactie: Pater Elias heeft over zijn ervaringen in Litouwen, waarover hij in zijn eerste podcast gesproken heeft, een boek geschreven: ‘Antwoord Mij! op de de ruïnes van chaos’ Click op de voorgaande link voor meer informatie en eventueel een bestelling te plaatsen.
27:37 [XLS000] 220311 |
