COMMENTAAR: In hun verdediging van Rubin’s besluit om m.b.v. kunstmatige methoden vader te worden, geven deze ‘conservatieven’ toe aan een van de meest beledigende vooronderstellingen van transgenderisme.
Jennifer Roback Morse – Commentaren; 18 juli 2022
Ik had het moeilijk tijdens het kijken naar Jordan Peterson’s gesprek met Dave Rubin over homo-ouderschap en transgenderisme. Ik ben diep teleurgesteld in hen. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen. Deze mannen beweren tegen transgenderisme te zijn. Maar in hun verdediging van Dave Rubin’s beslissing om met kunstmatige methoden vader te worden, geven ze toe aan een van de meest beledigende vooronderstellingen van transgenderisme. Zij geloven klaarblijkelijk dat met genoeg geld, medische technologie en wettelijke steun van de staat, een man alles kan doen wat een vrouw kan doen. Ze wissen vrouwen letterlijk uit, terwijl ze zichzelf feliciteren met hoe bedachtzaam en diepgaand en conservatief ze zijn.
Ik voorspel dat deze cognitieve dissonantie niet voor onbepaalde tijd zal duren. Binnen vijf jaar zullen Peterson en Rubin berouw tonen: ofwel zullen zij berouw tonen over hun verzet tegen transgenderisme, ofwel zullen zij berouw tonen over hun steun aan het homo-ouderschap.
David Rubin en zijn “burgerlijke getrouwde” partner, David Janet, willen vader worden. Rubin leerde van zijn samenwerking met Jordan Peterson dat ouderschap een van de sleutels is tot rijping en een volledig geactualiseerd leven. Maar geen van de twee Davids is bereid een seksuele relatie met vrouwen aan te gaan. Sterker nog, door zichzelf als “homo” te definiëren, verklaren zij publiekelijk dat zij niet seksueel reageren op een vrouw. Dus hebben ze een contract gesloten met een reeks vrouwen om hen te helpen bij het bereiken van deze mijlpaal tot rijping door het vaderschap.
Toen ik mijn eerste artikel over dit onderwerp schreef (red. zie hier voor de Nederlandse vertaling), wist ik dat zij eicellen hadden gekocht van een vrouw die zij uit een catalogus hadden geselecteerd. En ik wist dat ze de diensten van twee verschillende vrouwen hadden gehuurd voor draagmoederschap, ieder apart om de embryo’s te baren die met het sperma van elk van beide mannen waren gemaakt.
Ik wist niet, totdat ik dit videogesprek zag, dat de mannen de voordelen van borstvoeding grondig hebben bestudeerd. Ze hebben “twee industriële vriezers vol afgekolfde moedermelk.” Waar komt deze moedermelk vandaan? De zwangere moeders? Van andere vrouwen? Denken de twee Davids dat het ertoe doet waar het vandaan komt? We leren ook dat deze vaders van plan zijn om “vrouwelijke rolmodellen” bij het leven van hun kinderen te betrekken, waaronder hun vrouwelijke familieleden en nachtvoedsters.
Dus laten we dit eens op een rijtje zetten. We hebben de genetische moeder, de zwangerschapsmoeder, de nachtvoedsters, de vrouwelijke familieleden en ongetwijfeld andere vrouwelijke verzorgers. Maar we hebben geen wettelijk erkende moeder. Niet een van deze vrouwen heeft een wettelijk erkende permanente plaats in het leven van de kinderen. Ze zijn allemaal in wettelijk opzicht vreemden voor de kinderen. Dit is letterlijk het uitwissen van vrouwen – precies datgene wat zoveel vrouwelijke tegenstanders van transgenderisme hartstochtelijk hebben veroordeeld.
Deze mannen hebben het moederschap, de meest fundamentele menselijke relatie, opgedeeld in een reeks functies. Ze hebben de moeder, een organische, geïntegreerde persoonlijke werkelijkheid, veranderd in iets kunstmatigs, versnipperd en onpersoonlijk.
Midden in de nacht borstvoeding geven illustreert wat ik bedoel. Hoewel ik over meer dan 10 kinderen heb gemoederd, (afhankelijk van hoe je telt: lang verhaal) heb ik slechts het voorrecht gehad om één van die kinderen borstvoeding te geven. Ik kan u uit die ervaring vertellen: er gaat niets boven borstvoeding. Mijn hele lichaam ontspande zich in de zorg voor dat kind. Midden in de nacht opstaan was eigenlijk een vreugde. Niets anders was van belang dan ik en de baby. Met de woorden van een van onze favoriete slaapliedjes: “Dingen die minder belangrijk zijn, moeten gewoon even wachten, terwijl ik mijn baby in slaap wieg.” Ik was er kapot van toen mijn dochter borstvoeding ging weigeren toen ze vijf maanden oud was.
(Tussen haakjes, de jonge Miss Chloe Cole, in haar getuigenis over de nadelen van een poging om van geslacht te veranderen, droeg precies dit punt aan. Zij realiseerde zich dat zij nooit in staat zou zijn een baby te voeden, omdat zij haar borsten had geamputeerd. Maar ik dwaal af.)
Ik hoef er niet op te wijzen dat de aardige dames die de Davids in de arm nemen om de moedermelk af te kolven en de baby’s midden in de nacht de fles te geven, niet die hechtingservaring zullen hebben. Noch zullen de baby’s dezelfde bindingservaring hebben die ze zouden hebben met hun natuurlijke moeder die hen aan haar borsten voedt.
Natuurlijk moederschap integreert de genetische moeder, zwangerschapsmoeder, zogende moeder, verzorgende moeder, wettelijk erkende moeder allemaal in één persoon. Gewoon moederschap is natuurlijk, met niets kunstmatigs, of durf ik te zeggen, niets door de mens gemaakts. En bovenal, gewoon moederschap is persoonlijk. Mijn persoonlijke identiteit is cruciaal voor mijn kind en haar identiteit is cruciaal voor mij. We zijn onvervangbaar voor elkaar, in tegenstelling tot de verzameling van uitwisselbare onderdelen waar het draagmoederschapsproces op berust. Gelooft een man van het kaliber van Jordan Peterson serieus dat deze baby’s ongeschonden door dit proces heen zullen komen?
Peterson lijkt echt beter te weten. Hij zei zelfs: “Mannen, jullie hebben de middelen om dit allemaal te ondervangen.” Nou, dat is waar. Ze hebben middelen. Maar een man zou geen buitengewone middelen nodig moeten hebben om een goede vader te zijn. De eerste plicht van het vaderschap is om van de moeder van je kind te houden. Inderdaad, dat is de gewone manier om in de eerste plaats vader te worden. David Rubin heeft reeds gefaald in deze meest elementaire plicht. Hij zal niet in staat zijn deze breuk volledig te herstellen, hoe rijk of slim hij ook is, hoezeer de samenleving zich ook om hem heen verzamelt.
Al deze theorieën staan op het punt om binnen een paar korte weken rond hun hoofden neer te ploffen. De baby’s zullen in hun leven komen en hen voor altijd veranderen. Alle overtuigingen van deze mannen zullen getest worden door de realiteit. Deze mannen zullen hun zorgvuldig uitgebalanceerde, genuanceerde standpunten niet voor onbepaalde tijd kunnen handhaven.
Daarom voorspel ik dat deze mannen op de een of andere manier tot inkeer zullen komen in de toekomst. Aan de ene kant kunnen ze het proberen te verbloemen. “Ik zat zo verkeerd met gemeen te zijn tegen transmensen, het geslacht van het lichaam is toch niet zo belangrijk, mijn partner is een geweldige moeder-figuur, ik ben ‘gegroeid’, bla, bla, bla.” Of de twee Davids gaan versteld staan van het vaderschap. Jordan Peterson gaat de problemen in het echte leven en in de echte tijd zien. Ze zullen zien dat het veel ingewikkelder is om een mannelijke partner te vragen de “vrouwelijke” verzorgende rol te spelen dan ze dachten. Een van de kinderen zal een vraag stellen, reageren of zich zo gedragen dat deze mannen zich zullen afvragen: “Wat heb ik gedaan?” Op dat moment komen al hun vroegere levensbeslissingen op losse schroeven te staan.
Voor mij was een onvruchtbaarheidscrisis rond mijn vijfendertigste aanleiding om terug te kijken naar mijn cruciale beslissingen in het leven. Uiteindelijk heb ik alles heroverwogen wat ik gedaan en geloofd had sinds ik ongeveer 14 jaar oud was. Ik ben teruggekeerd naar de Kerk. Ik kan getuigen: er is leven aan de andere kant van berouw. Ik bid dat deze mannen de juiste weg inslaan.
Jennifer Roback Morse
Jennifer Roback Morse Dr. Jennifer Roback Morse, is oprichter en voorzitter van het Ruth Institute, dat slachtoffers van de seksuele revolutie helpt te herstellen van hun ervaringen en pleitbezorgers te worden voor positieve verandering.
Wilt u meer artikelen lezen of filmpjes zien aangaande bijvoorbeeld ‘Draagmoederschap‘? Klik dan hier of gebruik één van de andere ’tags’ boven aan deze post.
