COMMENTAAR: De boodschap van Christus zou niet meer op gespannen voet kunnen staan met de doelstellingen van de seculiere samenleving, die een onbekommerd leven wil leiden op de brede, open en inclusieve weg.
Donald DeMarco; Commentaren; 13 september 2022
Christus vertelt ons in het Evangelie van Matteüs iets wat we noodzakelijkerwijs moeten weten, maar niet graag aannemen:
“Gaat binnen door de nauwe poort; want de weg die naar de ondergang voert is wijd en breed, en velen zijn er die hem inslaan. Hoe nauw toch is de poort en hoe smal de weg die voert naar het leven, en weinigen zijn er die hem vinden. ” (7:13-14).
Het woord “nauw” sluit niet goed aan bij het seculiere denken. Evenmin verwelkomt dat iets dat “moeilijk” is. Een vernauwde blik hebben (letterlijk ‘nauw van geest’ zijn) is een seculiere zonde. En wonen langs de Gemakkelijke Weg (Easy Street) is voor velen een gekoesterde ambitie. De wereld houdt van dingen die “breed”, “open” en “inclusief” zijn. Zij vereert ook het onbekommerde leven. Christus daarentegen is begaan met ons heil en zijn boodschap kon niet meer op gespannen voet staan met de doelstellingen van de seculiere samenleving.
Een kort onderzoek van de seculiere filosofie op deze vier onderdelen laat zien hoe elk daarvan geen stand houdt tegen een rationele analyse. Ze zijn uiterst kwetsbaar en vertegenwoordigen de wanhopige poging om een leven zonder God zinvol te maken.
De bestseller van Scott Peck, The Road Less Traveled, staat kritisch tegenover het individualisme en libertinisme dat in de hedendaagse maatschappij welig tiert, maar plaatst de lezer niet op dat smalle pad dat naar de nauwe poort leidt. Hetzelfde kan gezegd worden van Henry David Thoreau’s advies dat we “een pad moeten volgen, hoe smal en krom ook, waarop je met liefde en eerbied kunt wandelen.” Zijn woorden appelleren misschien aan iemands trots, maar niet noodzakelijkerwijs aan de ware volgeling van Christus.
Iemand wordt gecomplimenteerd omdat hij ruimdenkend is. Maar een enkel woord vormt geen realistische filosofie. De voormalige Canadese premier Paul Martin heeft in zijn eentje het burgerlijk huwelijk voor personen van hetzelfde geslacht gelegaliseerd met als argument dat een advocaat de professionele plicht heeft zo ruimdenkend mogelijk te zijn. Martin had beter moeten opletten m.b.t. zijn studie.
Conform een veelgeprezen stelregel op het gebied van jurisprudentie:
“De studie van het recht scherpt de geest door hem te vernauwen.”
De wet veroordeelt niet in een vlaag van ruimdenkendheid alle verdachten, maar alleen degene die schuldig is. Dit vernauwingsproces (red.: proces van eliminatie, uitsluiting) is de kern van het recht. Er zijn vele meningen. Om tot de waarheid te komen is een toespitsingsproces nodig.
Het woord “open” heeft een grote aantrekkingskracht en lijkt zich te verzetten tegen alles wat “gesloten” is. De open geest, het open-deurbeleid en zelfs het open huwelijk winnen aan geloofwaardigheid en acceptatie door alleen al hun associatie met het woord “open”. Maar een open geest moet zich sluiten om kennis te kunnen ontvangen.
In de logica is de eerste daad van de geest het begrip (bevatten) waarin kennis wordt opgenomen (vastgevat). De geest die eeuwig open blijft, houdt op te functioneren als geest. Het bevatten, en niet uitstel, is nodig om rationele activiteit in te luiden. Een deur gaat open, maar gaat ook weer dicht. Hetzelfde kan gezegd worden van de hand, het oog, een winkel, een koelkast en ontelbare andere dingen die een tweeledig doel hebben.
“Inclusief” zijn is het ultieme keurmerk dat men een geëerd lid is van de seculiere wereld. Toch is het, vanuit het standpunt van de rede, volkomen inhoudsloos. Inclusiviteit sluit geen enkele beperking in. Niemand mag worden uitgesloten. Niettemin, in een genereus vertoon van ongerechtvaardigd enthousiasme, als iemand Satan verwelkomt in de groep, zet hij Christus eruit. ” “Ga weg, satan, terug! “, zei Christus tegen Satan (Marcus 8:33).
Inclusiviteit kan geen tegenstellingen omarmen. Evenmin kunnen Quakers en Nazi’s gelukkig naast elkaar bestaan onder de paraplu van inclusiviteit. Elke verstandige moraal verschaft principes die aangeven wat gedaan en wat vermeden moet worden. Deugd en ondeugd, onschuld en schuld, licht en duisternis, hebben niets met elkaar gemeen en kunnen daarom niet samengebracht worden onder het baldakijn van inclusiviteit. Het idee om iedereen op te nemen is een droom die geen anker heeft in de werkelijkheid.
Om moeilijke studies te vermijden zijn uitgeverijen te hulp geschoten. We hebben nu Frans Zonder Pijn, Italiaans Zonder Moeite, Shakespeare voor Dummies, samen met soortgelijke “dummy-georiënteerde” inhoud over internet, onroerend goed, wijn en autoreparatie. Onderwijs moet gemakkelijk worden gemaakt.
De H. Thomas van Aquino heeft geschreven over hoe nalatigheid, nietsdoen en luiheid ernstige hindernissen kunnen zijn op het smalle pad. Hij adviseerde hard te werken in dit leven, omdat we de eeuwigheid hebben om te rusten. De katholieke romanschrijver Anthony Burgess heeft de zaak het meest tot de verbeelding sprekend verwoord:
“Ingeklemd als we zijn tussen twee eeuwigheden van ledigheid (red.: nietsdoen), hebben we geen excuus om nu ledig te zijn.”
De woorden van Christus in Matteüs 7:13-14 maken, wanneer ze goed begrepen worden, duidelijk dat de brede, open, inclusieve, gemakkelijke straat die in de wereld in de maak is, nergens toe leidt. De weg naar redding, zouden we kunnen zeggen, heeft tolhuisjes langs de weg die betaling eisen in de vorm van hard werken, het overwinnen van verleidingen, gebed, opoffering en liefde, zelfs voor je vijanden. Het is een moeilijke weg, maar als men beseft waarheen hij leidt, is hij opwindend.
De valse profeten waarvoor Christus waarschuwde, appelleren aan onze basale instincten. Door te proberen het ons te gemakkelijk te maken, beroven zij ons van onze energie, onze essentie en belemmeren zij onze weg naar God.
“Het is fijn om niets te doen en daarna te rusten”, luidt een Spaans aforisme. Wij werden echter geschapen om het eeuwige leven met God te genieten. Alle wegen mogen dan misschien naar Rome leiden, maar de weg naar het heil is enkelvoudig, hard en smal. Dit wordt des te begrijpelijker naarmate de zinledigheid van seculiere geboden wordt ontmaskerd voor wat ze zijn.
Donald DeMarco – Donald DeMarco, Ph.D., is Senior Fellow van Human Life International. Hij is professor emeritus aan de St. Jerome’s University in Waterloo, Ontario, een adjunct-professor aan het Holy Apostles College in Cromwell, Connecticut, en een vaste columnist voor St. Austin Review. Zijn laatste werken, How to Remain Sane in a World That is Going Mad; Poetry that Enters the Mind and Warms the Heart; en How to Flourish in a Fallen World zijn verkrijgbaar via Amazon.com. Enkele van zijn recente geschriften zijn te vinden op Human Life International’s Truth and Charity Forum. Hij is de Catholic Civil Rights League ontvanger van 2015 van de prestigieuze Exner Award.
Bron: The Narrow Gate Is Our Path to Eternal Freedom| National Catholic Register (ncregister.com)
Keywoorden: Anthony Burgess | Boodschap van Christus | Donald de Marco | Eerbied | H.Thomas van Aquino | Inclusiviteit | Individualisme | Liefde | Jezus volgen | Leven zonder God | Logica | Marcus 8 | Matteüs 7 | Nauwe weg | NCRegister | Open geest | Scherping van de Geest door vernauwing | Seculiere samenleving | Vernauwing | Voetspoor van Christus | Weg naar het heil |
Wilt u meer lezen van bijvoorbeeld ‘Donald DeMarco‘? Klik dan hier , of gebruik één van de andere ’tags’ boven aan dit artikel
220916 | [XLS000] |
