Edward Pentin; Wereld; 1 juni 2023
OXFORD, Engeland – Professor Luke Gormally, die 30 april op 83-jarige leeftijd overleed, was een indrukwekkende figuur die werd gerespecteerd en bewonderd om zijn persoonlijke integriteit, moed en onvermoeibare verdediging van het leven in een tijd waarin de “cultuur van de dood” wortel schoot in het Westen.
Als voormalig bestuurder, directeur en senior onderzoeker aan het Anscombe Bioethisch Centrum – een katholiek instituut in Oxford dat voorheen bekend stond als het Linacre Centrum voor Ethiek in de Gezondheidszorg – was Gormally gedurende meer dan een halve eeuw een leidende pro-life stem in de bio-ethiek in de Engelstalige wereld.
Vrijwel meteen nadat hij in 1978 werd aangesteld als onderzoeker bij het Linacre Centre, werd hij “de intellectuele kern van de activiteiten en prestaties van de kleine staf”, herinnert de Australische rechtsfilosoof professor John Finnis zich, die in de jaren 80 bestuurder was van het centrum.
Het bestuursorgaan van het centrum, zei Finnis, was “altijd terecht afhankelijk van Luke’s goede oordeel en bereidheid om dingen voor elkaar te krijgen”, of het nu ging om contacten leggen met donoren, bisschoppen of medische professionals wat vervolgens zijn vruchten afwierp in een groeiend samenwerkingsnetwerk in binnen- en buitenland.
Veel van zijn werk bij het centrum was gewijd aan het adviseren van het parlement en de Britse en Ierse bisschoppen over kwesties rond het leven, of het nu ging om het beschermen van ongeboren leven of het zich uitspreken tegen abortus, euthanasie en kunstmatige anticonceptie.
Hij was bijna 20 jaar directeur van het centrum tot 2000 en daarna bestuurder van 2011 tot 2016, na de verhuizing ervan naar Oxford en de naamswijziging in het Anscombe Centre, naar de beroemde Britse analytische filosofe Elizabeth Anscombe (1919-2001) die pro-life was.
Gormally’s vrouw, Mary Geach, was een dochter van Anscombe en na Gormally’s pensionering in 2007 werkte het echtpaar er met succes aan om de minder bekende werken van Anscombe meer bekendheid te geven. De Gormally’s woonden in Londen en waren nauw betrokken bij de Neocatechumenale Weg.
In de jaren 80 inspireerde Gormally de huidige directeur van het centrum, professor David Albert Jones, om zich op het terrein van de bio-ethiek te begeven, wat sindsdien zijn levenswerk is geworden.
“Luke was bescheiden over zijn eigen capaciteiten en zag zichzelf als een werker op een terrein waar mensen dringend ethische begeleiding nodig hadden”, vertelde Jones aan het Register.
Hij gaf vorm aan de missie van het centrum, zei Jones, en zijn advies werd vaak gevraagd “over subtiele ethische problemen met het oog op de wereld en de kerk.” In zijn geschriften, zei hij, “keerde hij steeds terug naar de fundamentele vragen van het menselijk leven, menselijke waardigheid en de betekenis van de geneeskunde”.
“Hij was niet meer dan levensgroot, maar wel groot als het leven, een verdediger van het leven en een pijler van zowel religieuze als academische integriteit,” herinnert Jones zich. “Hij sprak langzaam. Hij dacht diep na. Hij was een man met intellectuele en morele integriteit op wie je kon bouwen. Hij was een getuige van de stabiliteit en duurzaamheid van de meest diepzinnige waarheden, zelfs op een gebied, de bio-ethiek, dat duizelingwekkende veranderingen heeft gekend.”
Lid van Pauselijke Academie voor het Leven
Gormally was in de jaren 2000 niet alleen onderzoeksprofessor aan de Ave Maria School of Law, toen gevestigd in Ann Arbor, in Michigan, maar was ook lid van de Pauselijke Academie voor het Leven van 1996 tot 2016.
Dr. Thomas Ward, die in dezelfde tijd lid was van de Pauselijke Academie, herinnerde zich de Engelse bio-ethicus als “een zeer wijze rechter en gids”. Hij herinnerde zich Gormally’s bereidheid om het leven krachtig te verdedigen bij verschillende gelegenheden binnen de academie, zoals de controversiële Recife zaak in 2009.
Aartsbisschop Rino Fisichella, toen voorzitter van de academie, toonde sympathie voor artsen die betrokken waren bij een bijzonder tragische abortuszaak in Brazilië en ondermijnde zo het gezag van de lokale bisschop, die had gezegd dat de artsen geëxcommuniceerd zouden worden voor hun daden.
“Luke was erg moedig in het tonen van leiderschap om dit [sympathie voor de artsen] in de academie tegengas te geven,” zei Ward. “Hij was altijd bereid om zijn stem te verheffen; hij was bot, to the point. Hij was volledig trouw aan de kerk.”
Hij herinnerde zich dat Gormally eens tijdens een audiëntie assertief tegen paus Franciscus zei: “We verwachten dat u het leven verdedigt.” En hij raakte in toenemende mate gedesillusioneerd over het leiderschap van de academie na het vertrek van haar voorzitter, kardinaal Elio Sgreccia, in 2008, en hij was er vast van overtuigd dat het lidmaatschap alleen zou moeten bestaan uit “katholieken die trouw zijn aan de gezaghebbende leer van de Kerk.”
In commentaren aan het Register in 2017 beschreef Gormally de benoeming van een nieuw lid van de academie, professor Nigel Biggar, een Anglicaan die abortus in sommige beperkte omstandigheden steunt, als “schokkend” en onthulde dat Biggar geen principieel moreel bezwaar had tegen het euthanaseren van sommige mensen, gebaseerd op wat hij in 2004 had geschreven.
Na deze en andere controversiële veranderingen geloofde hij dat aartsbisschop Vincenzo Paglia, de huidige voorzitter van de academie, uit zijn ambt zou worden ontheven “als de zaken juist geordend zouden worden”, omdat, zoals hij zei, “aspecten van zijn getuigenis in strijd zijn met de leer van de Kerk omtrent kuisheid, het huwelijk en het gezin”.
Datzelfde jaar sprak Gormally zich ook uit over de zaak Charlie Gard, wiens ouders in een strijd verwikkeld waren met het Great Ormond Street Hospital in Londen en Engelse rechtbanken over het geven van een experimentele, maar mogelijk levensreddende, behandeling aan hun zoontje. Een rechter van het Hooggerechtshof stelde de ouders in het ongelijk en beval dat de ondersteunende apparatuur van de 11 maanden oude baby moest worden uitgeschakeld zodat hij “waardig kon sterven”. Losgekoppeld van de beademingsapparatuur stierf het kind de volgende dag.
Gormally vertelde het Register dat ouderlijke keuzes alleen terzijde geschoven zouden moeten worden als ouders aantoonbaar ernstig vijandig staan tegenover de belangen van een kind, en voegde eraan toe dat deze zaak “deel uitmaakt van het grotere geheel van de ondermijning van ouderlijk gezag”.
Schot uit de heup
“Luke schoot vanuit de heup,” zei Ward. “Hij was een erg lange man, wat hem fysiek en intellectueel echt behoorlijk dominant maakte.”
Aartsbisschop Anthony Fisher van Sydney, Australië, die in de jaren 90 nauw samenwerkte met de professor in het Linacre Centre toen hij studeerde voor een doctoraat aan de Universiteit van Oxford, zei “hij was de grootste man die ik ooit gekend heb” en dat als hij een kamer binnenkwam, “hij deze volledig domineerde door zijn lengte – hij zou George Pell klein hebben doen lijken”.
Maar hij voegde eraan toe dat, wat reuzen betreft, “hij een vrij zachtaardige reus was; hij had duidelijk een groot intellect,” zei aartsbisschop Fisher. “Of dat zijn vrouws intellect evenaarde, weet ik niet, want beiden waren serieuze filosofen.”
Edmund Adamus, secretaris van de Commissie van Onderzoek naar Discriminatie van Christenen in het Verenigd Koninkrijk, werkte verschillende keren samen met de professor en herinnert zich vol genegenheid een podium met hem gedeeld te hebben op een conferentie over de encycliek Humanae Vitae in 2008, toen Gormally hem genereus het woord gaf om vragen te beantwoorden over bewustwording van natuurlijke vruchtbaarheid en de groeiende risico’s van hormonale anticonceptie voor de gezondheid van vrouwen.
“Ik stond absoluut op de schouders van een reus toen ik naast Luke sprak”, zei Adamus, die ook onderwijsadviseur is voor de liefdadigheidsinstelling Fertile Heart in het Verenigd Koninkrijk. “Hij was echt een ‘goede zoon van de Kerk’ die zich voegt bij “andere illustere verdedigers van het leven en het gezin”, zoals de Belgische jezuïet Mgr. Michel Schooyans zaliger en pater Dermot Fenlon zaliger, een expert op het gebied van de heilige John Henry Newman.
Finnis vertelde het Register dat het aan Gormally te danken was dat het Anscombe Centre zich afkeerde van de stromingen die zich kritisch uitspraken tegen Humanae Vitae, en hij prees hem voor zijn harde werk bij het organiseren van een “zeer succesvolle” serie zomerconferenties over bio-ethiek in Cambridge aan het eind van de jaren 90 en het begin van de jaren 2000 die elk “behartenswaardige boeken opleverden”.
Finnis wees op zijn moed, realisme, openhartigheid en ijver bij het corresponderen met prelaten, vaak in “zeer ontmoedigende omstandigheden”, en zei dat het Engelse katholicisme na 1980 “aanzienlijk zwakker zou zijn geweest zonder zijn aanwezigheid en zijn geloof en werken”.
Aartsbisschop Fisher prees hem omdat hij “zeer evangelisch was en bezorgd over het doorgeven van het geloof aan de volgende generatie”.
De overleden Engelse bio-ethicus, zei Jones, was een man van “grote integriteit en nederigheid,” iemand die “niet alleen over de deugden schreef maar ze ook zelf belichaamde.”
Edward Pentin
Edward begon zijn carrière in Rome als producer en presentator bij het Vaticaan, waarna hij verslag deed voor een aantal publicaties, waaronder Newsweek, The Sunday Times, Foreign Affairs, Newsmax en het National Catholic Register. De artikelen hadden betrekking op een brede mix van onderwerpen op het gebied van religie, politiek en maatschappij. In de media is hij onder meer verschenen bij Al Jazeera, Sky News (UK), CNN, Fox News, ITV, BBC Radio 4 The World Tonight en de BBC World Service.
Edward was ook redacteur bij The Holy Land Review, een Franciscaans kwartaalblad gespecialiseerd in de Kerk en het Midden-Oosten. In 2015 schreef hij het veelgeprezen The Rigging of a Vatican Synod? An Investigation into Alleged Manipulation at the Extraordinary Synod on the Family.
Behalve als verslaggever heeft Edward gewerkt als onderzoeker en adviseur voor Lord Alton of Liverpool, een van ’s werelds belangrijkste pro-life campagnevoerders, en als communicatieadviseur voor het Dignitatis Humanae Institute, een pro-life denktank gevestigd in Rome.
In 2013 en 2014 zorgde hij voor effectieve mediacoördinatie voor drie grote internationale conferenties in Rome. Hij is nu voltijds Rome-correspondent voor het National Catholic Register en levert regelmatig bijdragen aan programma’s van EWTN.
Edward heeft een BA in internationale betrekkingen en een Master in toegepaste theologie. Hij heeft ook een diploma journalistiek en een professionele opleiding in de kunst van het schrijven van toespraken.
Volg hem op Twitter op @edwardpentin.
Vertaling: EWTN Lage Landen (AV)
Wilt u meer lezen of zien van de vermaarde katholieke Journalist ‘Edward Pentin‘ ? Klik dan hier.
Wilt u meer lezen over bijvoorbeeld ‘H.Theresia van Avila’ ? Klik dan hier of gebruik één van de andere ’tags’ onder- of bovenaan dit artikel.
Wilt u meer lezen over bijvoorbeeld ‘Boeteviering’ ? Klik dan hier of of gebruik één van de andere ’tags’ onder- of bovenaan dit artikel.
230505 | [XLS000] |
Keywoorden: Abortus | Euthanasie | Kunstmatige anticonceptie | Neocatechumenale Weg | Professor David Albert Jones | Professor John Finnis | Recife abortus zaak (Brazilië 2009) |
