Archeologische ontdekkingen in recente tijden hebben talrijke details in de Bijbel bevestigd.

Dave Armstrong; Blogs; 30 maart 2023

Hier volgen samengevatte argumenten die ik (samen met nog vele andere) diepgaand heb uitgewerkt, met wetenschappelijke documentatie, in mijn boek, The Word Set in Stone: How Archaeology, Science, and History Back up the Bible (Catholic Answers Press, 15 maart 2023).

1. Sceptici hebben jarenlang beweerd dat Jezus’ woonplaats Nazareth (Lucas 4:16) in zijn tijd helemaal niet bestond. Maar helaas, in 2009 kondigde de Brits-Israëlische archeologe Yardenna Alexandre het eerste archeologische bewijs aan van een huis in Nazareth uit de tijd van Jezus.
2. Het bestaan en het ambt van Pontius Pilatus zijn geverifieerd op basis van vermeldingen door historici uit de oudheid als Josephus, Philo en Tacitus – en, met name (als het eerste fysieke bewijs), door de “Pilatussteen”, gevonden in 1961 in Caesarea Maritima, aan de Middellandse-Zeekust van Israël. Het bevatte zijn volledige naam (zie Lucas 3:1; Handelingen 4:27; 1 Timotheüs 6:13).
3. Kapernaüm, de woonplaats van Petrus (Lucas 10:15) is allang opgegraven. Maar in 1968 werd een zeer oude kerk gevonden, gebouwd boven een huis waarvan men dacht dat het dat van Petrus was. Bovendien werd in 1981 onder de prachtige witte kalkstenen synagoge een gebouw van zwart basalt uit de eerste eeuw ontdekt: de synagoge waar Jezus preekte (Lucas 4:31-36).
4. Tot 1968 waren er nooit fysieke bewijzen van kruisiging gevonden. Daarom dachten velen dat slachtoffers met touwen aan het kruis werden bevestigd. Maar in dat jaar vond de Grieks-Israëlische archeoloog Vassilios Tzaferis in Jeruzalem een man die in de eerste eeuw was gekruisigd. Tot de resten behoorde een hielbeen met een spijker die er vanaf de zijkant doorheen was geslagen.
5. Lucas’ precisie strekt zich uit tot bepaalde titels van heersers. Koning Agrippa I wordt bijvoorbeeld nauwkeurig “koning” genoemd (Handelingen 12:1) in plaats van “tetrarch” – zoals andere schijnbaar vergelijkbare heersers (zie Mattheüs 14:1; Lukas 3:1, 19, 9:7; Handelingen 13:1) – en de geschiedenis vermeldt dat hij de laatste heerser was met de titel “koning” die over Judea regeerde.
6. Hoe zit het met een meer “dramatische” en schijnbaar “fantastische”, vermeende gebeurtenis, zoals Herodes (Agrippa) die “door wormen werd opgegeten” (Handelingen 12:21-23)? Ascariasis is een aandoening waarbij rondwormen parasieten kunnen worden in de menselijke darmen, soms met de dood tot gevolg. Andere bekende medische aandoeningen zijn ook wormen of soortgelijke wezens die het menselijk lichaam aantasten – zoals myiasis, waarbij vliegenlarven (maden) betrokken zijn.
7. Handelingen 13 vermeldt dat Paulus en zijn metgezellen naar het eiland Cyprus varen en daar Sergius Paulus ontmoeten, een “proconsul” (13:4, 7). Cyprus werd een “senaatsdistrict” in 22 v. Chr. en werd dus bestuurd door een proconsul. Een inscriptie met vermelding van “proconsul Paulus” werd in 1878 ontdekt in Soloi, op Cyprus.
8. Filippi, genoemd in Handelingen 16:12 (zie ook 20:6), was volgens Lucas “de belangrijkste stad van het district Macedonië”. Maar geleerden piekerden over zijn gebruik van het Griekse woord meris (“district” in de Revised Standard Version van de Bijbel), dat zeer onwaarschijnlijk en onnauwkeurig werd geacht. Uit opgravingen in Fayum in Egypte bleek dat kolonisten in die stad, die uit Macedonië immigreerden, juist dit woord meris gebruikten om de indeling van een district aan te duiden.
9. Lucas verwijst naar “Lydia, uit de stad Thyatira, een verkoper van purperen waren” (Handelingen 16:14). Dankzij de inscripties weten we nu dat Thyatira vele handelsgilden had, en één van de belangrijkste daarvan betrof de productie van purperen kleurstof. Inderdaad, 15 van de 28 in Thyatira gevonden inscripties betreffende verfstof hadden betrekking op deze handel in purperen kleurstof.
10. Lucas’ aandacht voor nauwgezette details was zo uitgebreid dat het zich zelfs uitstrekte tot bepaalde termen van minachting die werden gebruikt door Stoïcijnse filosofen in Athene, die Paulus beledigden toen hij tot hen predikte. Het Griekse zelfstandig naamwoord spermologos – letterlijk “zaadplukker” (“babbelaar” in Handelingen 17:18, RSV) – werd gewoonlijk gebruikt om een soort vink aan te duiden. Lucas geeft in zijn gebruik van dit Griekse woord (alleen hier in het Nieuwe Testament) blijk van een buitengewoon bewustzijn van de Atheense stoïcijnse cultuur en straattaal, aangezien dit een woord was dat Zeno van Citium, de grondlegger van het stoïcisme, gebruikte om een van zijn volgelingen te beledigen (zie Diog. Laert. Zeno, c. 19).
11. Lucas’ kennis strekt zich ook uit tot de fijne kneepjes van het Romeinse recht. Lucas tekent op dat Paulus tegen een Romeinse centurion zegt: “Is het voor u geoorloofd een man te geselen die Romeins staatsburger is en niet veroordeeld?” (Hand. 22:25). (Handelingen 22:25). Paulus beriep zich hier op wat bekend staat als de Porciaanse wetten, in het bijzonder Lex Porcia II (Lex de Porcia de tergo civium). Hierin werd het recht op provocatio (hoger beroep bij het volkstribunaal) tegen geseling uitgebreid.
12. Lucas vermeldt dat gevangene Paulus “alleen mocht blijven” (Handelingen 28:16) en “twee hele jaren op eigen kosten” leefde (28:30). Dit weerspiegelt nauwkeurig de wijdverbreide Romeinse praktijk om minder gevaarlijke misdadigers huisarrest te geven.
13. De locatie van de Jakobsbron bevindt zich in Sychar (Johannes 4:5-6). Tekst van Johannes 4:6 (tweemaal) en 4:14 gebruikt het Griekse woord pégé, dat “springbron” of “fontein” betekent (vergelijk 2 Petrus 2:17; Jakobus 3:11). Daarentegen wordt in 4:11-12 een ander Grieks woord gebruikt: phrear, dat “waterbron” of “put” betekent (zie Lucas 14:5). Dit beschrijft perfect de Jakobsbron, die zowel een gegraven put als een stromende bron is, die door zachte kalksteenrots heen is uitgehakt. Het water is zowel afkomstig uit ondergrondse stromen, wat het tot een echte opwellende bron maakt, als uit doorgesijpeld oppervlaktewater, waardoor het een verzamelput wordt.
14. De poel van Siloam (Johannes 9:7) werd herontdekt tijdens werkzaamheden aan een riool in de herfst van 2004. Archeologen Eli Shukron en Ronny Reich legden enkele stenen treden bloot, en al snel werd duidelijk dat deze waarschijnlijk deel uitmaakten van de vijver uit de Tweede Tempelperiode (516 v. Chr. – 70 n. Chr.).
15. Kajafas was de schoonzoon van Annas, zoals Johannes 18:13 opmerkt, en zoals we weten van Josephus, was hij hogepriester (Johannes 18:13) van 18 tot 36 na Christus, Annas was hogepriester geweest van 6 tot 15 na Christus. De Mozaïsche wet (Numeri 35:25, 28) hield in dat hogepriesters ook na het uittreden uit hun ambt nog steeds met die titel werden aangeduid. Dit verklaart gemakkelijk Lucas 3:2 (“tijdens het hogepriesterschap van Annas en Kajafas”). Matteüs noemt Kajafas tweemaal “hogepriester” (26:3, 57).

Dave Armstrong

Dave Armstrong is een fulltime katholiek auteur en apologeet, die sinds 1981 actief het christendom heeft verkondigd en verdedigd. Hij werd in 1991 opgenomen in de Katholieke Kerk. Zijn website/blog, Biblical Evidence for Catholicism, is online sinds maart 1997. Hij onderhoudt ook een populaire Facebook-pagina. Dave is gelukkig getrouwd met zijn vrouw Judy sinds oktober 1984. Ze hebben drie zonen en een dochter (allen onderwezen met thuisonderwijs) en wonen in het zuidoosten van Michigan.

Bron: 15 Archaeological Proofs of New Testament Accuracy| National Catholic Register (ncregister.com)

Wilt u meer artikelen lezen van ‘Dave Armstrong‘ in de oude tijd ? Klik dan hier of gebruik één van de andere ’tags’ bovenaan deze post.

Wilt u meer artikelen lezen over de ‘Heilige Schrift’ ? Klik dan hier of gebruik één van de andere ’tags’ bovenaan deze post.

Keywoorden: | Archeologie en wetenschap | Archeologische bewijzen | Archeologische inspanningen | Dave Armstrong | Heilige schrift | Historische argumenten | NCRegister | Nieuwe testament | Pontius Pilatus | 

230402 [XLS000] |