Kardinaal Pell: de katholieke kerk moet zich bevrijden van deze ‘giftige nachtmerrie’

The Spectator, 11 januari 2023, 12:43 uur

Kort voordat hij dinsdag overleed, schreef kardinaal George Pell het volgende artikel voor The Spectator waarin hij de plannen van het Vaticaan voor zijn komende ‘Synode over Synodaliteit’ hekelde als een ‘giftige nachtmerrie’. Het boekje dat is geproduceerd door de synode, die dit jaar en volgend jaar in twee sessies wordt gehouden, is volgens Pell “een van de meest onsamenhangende documenten die ooit vanuit Rome zijn verstuurd”. Niet alleen is het ” ingebed in neo-marxistisch jargon”, maar het is “vijandig tegenover de apostolische traditie” en negeert fundamentele christelijke grondbeginselen als het geloof in het goddelijk oordeel, hemel en hel.

De in Australië geboren kardinaal, die in zijn eigen land de verschrikkelijke beproeving van een gevangenisstraf wegens valse beschuldigingen van seksueel misbruik moest doorstaan voordat hij werd vrijgesproken, was beslist moedig. Hij wist niet dat hij op het punt stond te sterven toen hij dit stuk schreef; hij was bereid de woede van paus Franciscus en de organisatoren onder ogen te zien als het werd gepubliceerd. Zoals de situatie nu is kan zijn plotselinge dood zijn woorden extra kracht bijzetten wanneer de synode in oktober bijeenkomt.

Damian Thompson

GESCHREVEN DOOR: kardinaal George Pell

De katholieke bisschoppensynode is nu bezig met het opbouwen van wat zij zien als ‘Gods droom’ van synodaliteit. Helaas is deze goddelijke droom uitgegroeid tot een giftige nachtmerrie, ondanks de beleden goede bedoelingen van de bisschoppen.

Zij hebben een boekje van 45 bladzijden geproduceerd waarin zij verslag doen van de besprekingen van de eerste fase van “luisteren en onderscheiden”, die in vele delen van de wereld zijn gehouden, en het is een van de meest onsamenhangende documenten die ooit vanuit Rome zijn verzonden.

Terwijl we God danken dat het aantal katholieken over de hele wereld, vooral in Afrika en Azië, toeneemt, is het beeld radicaal anders in Latijns-Amerika met verliezen richting zowel de protestanten als de secularisten.

Zonder gevoel voor ironie draagt het document de titel “Vergroot de ruimte van uw tent”, en het doel daarvan is niet de nieuw gedoopten – zij die gehoor hebben gegeven aan de oproep tot bekering en geloof – maar iedereen die geïnteresseerd genoeg zou kunnen zijn om te luisteren. Deelnemers worden opgeroepen gastvrij en radicaal inclusief te zijn: “Niemand wordt uitgesloten”.

Het document roept zelfs de katholieke deelnemers niet op om alle volkeren tot discipelen te maken (Matteüs 28:16-20), laat staan om de Verlosser te pas en te onpas te prediken (2 Timotheüs 4:2).

De eerste taak voor iedereen, en vooral voor de leraren, is te luisteren in de Geest. Volgens deze recente update van de blijde boodschap, moet ‘synodaliteit’, als een manier van zijn voor de Kerk, niet gedefinieerd worden, maar gewoon aan den lijve ervaren. Het draait om vijf creatieve spanningen, beginnend bij radicale inclusie en uitlopend op missie in een participerende stijl, waarbij “medeverantwoordelijkheid met andere gelovigen en mensen van goede wil” wordt beoefend. Moeilijkheden worden erkend, zoals oorlog, genocide en de kloof tussen geestelijken en leken, maar deze kunnen allemaal worden ondersteund, aldus de bisschoppen, door een levendige spiritualiteit.

Het beeld van de Kerk als een uitdijende tent met de Heer in het midden komt uit Jesaja, en de bedoeling ervan is te benadrukken dat deze uitdijende tent een plaats is waar mensen worden gehoord en niet veroordeeld, niet uitgesloten.

We lezen dus dat het volk van God nieuwe strategieën nodig heeft; geen ruzies en botsingen maar dialoog, waarbij het onderscheid tussen gelovigen en ongelovigen wordt verworpen. Het volk van God moet daadwerkelijk luisteren, zo staat er, naar de roep van de armen en van de aarde.

Vanwege de meningsverschillen over abortus, contraceptie, de wijding van vrouwen tot het priesterschap en homoseksuele activiteit, zijn sommigen van mening dat over deze kwesties geen definitieve standpunten kunnen worden ingenomen of voorgesteld. Dit geldt ook voor polygamie en echtscheiding en hertrouwen.

Het document is echter duidelijk over het bijzondere probleem van de minderwaardige positie van vrouwen en de gevaren van klerikalisme, hoewel de positieve bijdrage van vele priesters wordt erkend.

Wat moet men van deze potpourri, deze uitstorting van New Age goede wil, denken?

Het is geen samenvatting van het katholieke geloof of de leer van het Nieuwe Testament. Het is onvolledig, staat op belangrijke punten vijandig tegenover de apostolische traditie en erkent nergens het Nieuwe Testament als het Woord van God, maatgevend voor alle onderricht over geloof en moraal. Het Oude Testament wordt genegeerd, het patriarchaat verworpen en de Mozaïsche wet, inclusief de Tien Geboden, niet erkend.

Rome in 2023 en ’24 zullen hun leer over morele zaken moeten verduidelijken, aangezien de Relator (hoofdauteur en manager), kardinaal Jean-Claude Hollerich, de basisleringen van de Kerk over seksualiteit publiekelijk heeft verworpen, omdat ze in strijd zouden zijn met moderne wetenschap. In normale tijden zou dit hebben betekend dat zijn verder werken als Relator ongepast, ja zelfs onmogelijk was.

De synodes moeten kiezen of zij dienaren en verdedigers zijn van de apostolische traditie over geloof en moraal, of dat hun onderscheiding hen dwingt hun soevereiniteit over de katholieke leer te laten gelden. Zij moeten beslissen of basisleringen over zaken als priesterschap en moraal kunnen worden geparkeerd in een pluralistisch voorgeborchte waar sommigen ervoor kiezen zonden naar beneden toe te herdefiniëren en de meesten het eens zijn om respectvol van mening te verschillen.

Buiten de synode wordt de discipline losser – vooral in Noord-Europa, waar een paar bisschoppen niet zijn berispt, zelfs niet na beweringen over het recht van een bisschop om af te wijken; in sommige parochies en religieuze ordes bestaat de facto al meer wijdverbreid pluralisme over zaken als het zegenen van homoseksuele activiteiten.

Diocesane bisschoppen zijn de opvolgers van de apostelen, de belangrijkste leraar in elk bisdom en het brandpunt van lokale eenheid voor hun volk en van universele eenheid rond de paus, de opvolger van Petrus. Sinds de tijd van de heilige Irenaeus van Lyon staat de bisschop ook garant voor de voortdurende trouw aan de leer van Christus, de apostolische traditie. Zij zijn bestuurders en soms rechters, maar ook leraren en sacramentele celebranten, en zijn niet slechts muurbloempjes of stempels.

“Vergroot de tent” heeft oog voor de tekortkomingen van bisschoppen

die soms niet luisteren, autocratische neigingen hebben en klerikaal en individualistisch kunnen zijn. Er zijn tekenen van hoop, van effectief leiderschap en samenwerking, maar het document stelt dat piramidale modellen van gezag zouden moeten worden vernietigd en dat het enige echte gezag voortkomt uit liefde en dienstbaarheid. De waardigheid van het doopsel moet worden benadrukt, niet de ambtelijke wijding, en de bestuursstijlen zouden minder hiërarchisch en meer kringvormig en deelnemend moeten zijn.

De belangrijkste actoren in alle katholieke synoden (en concilies) en in alle orthodoxe synoden zijn altijd de bisschoppen geweest. Op een zachte, coöperatieve manier zou dit op de continentale synodes moeten worden bevestigd en in praktijk gebracht, zodat pastorale initiatieven binnen de grenzen van de gezonde leer blijven. Bisschoppen zijn er niet alleen om een juiste procedure te valideren en een “nihil obstat” aan te bieden voor wat zij hebben waargenomen.

Geen van de deelnemers aan de synode, leken, religieuzen, priesters of bisschoppen zijn er bij gebaat dat de synode beslist dat er niet mag worden gestemd en dat er geen voorstellen kunnen worden gedaan. Het enkel doorgeven van de standpunten van het organisatiecomité aan de Heilige Vader, zodat deze kan doen wat hij zelf beslist, is een misbruik van synodaliteit, een buitenspel zetten van de bisschoppen, dat niet wordt gerechtvaardigd door de Schrift of de traditie. Het is geen eerlijk proces en vatbaar voor manipulatie.

Met een enorme marge is er geen steun onder katholieken die regelmatig hun godsdienst belijden voor de huidige bevindingen van de synode. Evenmin is er veel enthousiasme op hoog kerkelijk niveau. Voortgezette bijeenkomsten volgens dit stramien verdiepen de verdeeldheid en enkelen met kennis van zaken kunnen de janboel en goede wil uitbuiten. De ex-Anglicanen onder ons wijzen terecht op de toenemende verwarring, de aanval op de traditionele moraal en het introduceren in de dialoog van neomarxistisch jargon over uitsluiting, vervreemding, identiteit, marginalisering, zij zonder stem, LGBTQ en de vervanging van christelijke begrippen als vergeving, zonde, offer, genezing en verlossing. Waarom het stilzwijgen over het hiernamaals van beloning of straf, over de vier laatste dingen; dood en oordeel, hemel en hel?

Tot nu toe heeft de synodale weg het transcendente verwaarloosd, ja zelfs gedegradeerd, de centraliteit van Christus bedekt met een beroep op de Heilige Geest en wrevel aangemoedigd, vooral onder de deelnemers.

Werkdocumenten maken geen deel uit van het leergezag. Ze zijn een basis voor discussie; te beoordelen door het hele volk van God en in het bijzonder door de bisschoppen met en onder de paus. Dit werkdocument heeft radicale veranderingen nodig. De bisschoppen moeten beseffen dat er werk aan de winkel is, in Gods naam, liever vroeger dan later.

Lees ook Damian Thompson’s artikel over Pell’s laatste openbare statement hier.

Bron: Voor het oorspronkelijke artikel, zie: https://www.spectator.co.uk/article/the-catholic-church-must-free-itself-from-this-toxic-nightmare/

Met dank aan The Spectator magazine voor toestemming voor publicatie van een vertaling.

Vertaling: EWTN Lage Landen (A.V.)

Wilt u meer lezen over de afgelopen dinsdag overleden Kardinaal George Pell? Klik dan hier voor het ruime dossier van artikelen, of gebruik tags onder- of bovenaan dit artikel, of gebruikmde zoekfunctie via het vergrootglas rechtsboven op deze pagina