De reis van de wijzen zou zijn uitgestippeld volgens bekende reis- en handelsroutes die al lang bestonden.

Dave Armstrong; Blogs; 8 januari 2023

Ik heb op deze plaats al eerder geschreven over de wijzen, met betrekking tot hoe zij geleid konden worden door een ster, onder verwijzing naar astronomie (samenstanden en constellaties), fenomenologische taal wat betreft de “bewegingen” van de ster, waar zij vandaan kwamen, en “wie” zij waren (waarschijnlijk priesters van het zoroastrisme; geen “magiërs” of tovenaars).

Sceptici m.b.t. het verhaal – tegenwoordig vooral atheïsten, en mensen die er genoegen in scheppen te spotten met het christendom bij elke gelegenheid en het, samen met haar belijders, belachelijk te laten lijken- schijnen te geloven dat het ondenkbaar is dat zo’n reis als die van de wijzen gemaakt kon worden met de eenvoudige hulp van een ster in het westen. Maar “het is geen raketwetenschap” (toen of nu) om te weten en te begrijpen dat Jeruzalem ten westen van Perzië lag. Een ster in het westen die te maken heeft met een koning (Jupiter en Regulus werden geassocieerd met een koning) en een leeuw (van Juda) – het sterrenbeeld Leeuw – zou mensen die bekend zijn met het Jodendom logischerwijs naar Jeruzalem leiden, zowel geografisch als in de context van bestaande religies.

Ik keek op mijn wereldbol en zag dat Jeruzalem bijna precies ten westen ligt van noordwest Perzië, waar de Wijzen waarschijnlijk vandaan kwamen, omdat zij tot de Meden behoorden, die noordwest Perzië bewoonden (het huidige Iran). Op de huidige kaarten liggen Bagdad en Amman, Jordanië, ongeveer op de lijn pal ten westen van dit gebied. Bagdad werd pas in de 8e eeuw gebouwd. Het oude Babylon ligt ongeveer 53 mijl ten zuiden van Bagdad, maar het werd in 539 voor Christus veroverd door de Perzen en is nooit meer hetzelfde geweest. Uiteindelijk werd het een ruïne en woestenij.

De Wijzen werden dus waarschijnlijk niet vanuit Babylon geleid (door tekens die zij in de sterren meenden te lezen). Amman (het oude Ammon, in het gebied van de Ammonieten in het huidige Jordanië) was evenzo in die tijd ook niet religieus belangrijk genoeg, en werd na de 4e eeuw voor Christus veroverd door de Grieken, Egyptenaren en Romeinen. Het was dus geen buitengewone astronomische gevolgtrekking om te concluderen dat enkele belangrijke gebeurtenissen pal in het westen zouden plaatsvinden in (of nabij) Jeruzalem.

De vraag wordt dan: Hoe reisden ze van Perzië naar Jeruzalem? Was het een toevallige sprong in het duister of waren er bekende routes? Dat laatste was in feite het geval. Een soort oude “supersnelweg”, de Perzische Koninklijke Weg (vert.: Royal Road) genaamd, werd aangelegd (of herbouwd) door de Perzische koning Darius de Grote in de 5e eeuw vóór Christus. De route van deze weg is vastgesteld uit de geschriften van de Griekse historicus Herodotus, archeologisch onderzoek en andere historische verslagen. Delen ervan in Perzië lagen ook dichtbij of vielen samen met de beroemde Zijderoute.

De Perzische Koninklijke Weg lag ver ten noorden van Israël – zelfs ten noorden van Damascus in Syrië. Het kan dus niet de hele route van de wijzen zijn geweest. Het grootste overblijvende stuk zou zeer waarschijnlijk de even beroemde oude weg zijn geweest: de Koninklijke Weg (noot vert.: King’s Road, regionale hoofdweg 35 in Jordanië). Een UNESCO-site gaat dieper in op de relatie tussen deze twee grote wegen:

Hoewel het idee voor een dergelijke snelweg wellicht voortkwam uit militaire en politieke overwegingen, ging de Perzische Koninklijke Weg dienen als integrale schakel in de Zijderoutes. Dit werd nog versterkt door Darius’ eigen modernisering van de weg door de invoering van systematische militaire controleposten naast de karavanserai (noot vert.: herbergen met binnenplaats). Reizigers kregen daardoor niet alleen een slaapplaats voor de nacht en de kans om van paarden te wisselen, maar ook een garantie op veiligheid. Deze beschermde karavanserais zorgden ervoor dat de weg in de jaren na de val van het Perzische Rijk gebruikt bleef worden door kooplieden en handelaren die de route overstaken.

De wijzen moesten gewoon een van de andere grote wegen volgen (Perzische Koninklijke Weg/Zijderoute), om vervolgens via de Koninklijke Weg naar Jeruzalem te reizen. Dit waren de “grote snelwegen” van de antieke wereld in het Nabije Oosten. Tussen deze drie, en aanvullende noodzakelijke verbindingswegen (net als bijvoorbeeld bij de Oregon Trail en diverse “binnendoorwegen” in het Amerikaanse Westen), kan de hele reis met een behoorlijke mate van waarschijnlijkheid of kans worden verbeeld en in kaart gebracht: net zoals de meeste autoreizigers in Amerika waarschijnlijk de verbindende autosnelwegen tussen staten (interstate freeways) nemen op lange reizen.

In ieder geval volgden zij niet letterlijk elk moment een ster. De Bijbel beweert dat niet. Er staat alleen dat “de ster die zij in het oosten hadden gezien, voor hen uitging” (Matteüs 2:9, RSV), wat alleen verwijst naar de vijf mijl lange reis tussen Jeruzalem en Bethlehem – en alles wat dat betekende was dat een zeer heldere Jupiter (volgens de astronomische berekeningen die sommigen hebben voorgesteld, in december 2 v. Chr.) toen pal ten zuiden van Jeruzalem stond, zodat het leek alsof die hen voorging, terwijl zij reisden.

Mijn punt is dat de “hemelse navigatie” een relatief kleine rol speelde in de reis van de wijzen. Het grootste deel werd uitgestippeld volgens bekende reis- en handelsroutes die reeds lang bekend waren. Om vanuit Perzië naar Jeruzalem te reizen, gingen de meeste reizigers om de Arabische en Syrische woestijn heen via de Vruchtbare Sikkel. Zij hadden geen ster nodig die hen de hele weg wees, maar volgden gewoon het water en het vruchtbare land buiten de woestijn, in de wetenschap dat zij op weg waren naar Jeruzalem.

De moeilijkere en interessantere vraag over hun reis is: welke route namen zij terug? De Bijbel stelt, dat “toen zij in een droom waren gewaarschuwd niet naar Herodes terug te keren, zij langs een andere weg naar hun eigen land vertrokken” (Matteüs 2:12). Zij kunnen de kustroute over de Middellandse Zee hebben gevolgd, tot zij buiten bereik van Herodes waren (waarschijnlijk het meest waarschijnlijk), of anders gingen zij door de Arabische woestijn (zie een kaart met beide routes in 1300 v. Chr.). Er zijn verschillende manieren om water te vinden, zelfs in de woestijn. En omdat hun land waarschijnlijk pal in het oosten lag, was de opkomende zon alles wat ze nodig hadden voor brede navigatie – vooral als ze een directere route door de woestijn namen. De kamelen deden de rest.

Dave Armstrong

Dave Armstrong is een fulltime katholiek auteur en apologeet, die sinds 1981 actief het christendom heeft verkondigd en verdedigd. Hij werd in 1991 opgenomen in de Katholieke Kerk. Zijn website/blog, Biblical Evidence for Catholicism, is online sinds maart 1997. Hij onderhoudt ook een populaire Facebook-pagina. Dave is gelukkig getrouwd met zijn vrouw Judy sinds oktober 1984. Ze hebben drie zonen en een dochter (allen onderwezen met thuisonderwijs) en wonen in het zuidoosten van Michigan.

Bron: How Did the Wise Men Travel to Bethlehem?| National Catholic Register (ncregister.com)

Wilt u meer lezen over bijvoorbeeld het gebruik van ‘Astronomie‘ in de oude tijd ? Klik dan hier of gebruik één van de andere ’tags’ bovenaan deze post.

Zie ook het veelvuldig gelezen artikel van Edward Pentin, waarbij ook beschreven werd hoe astronomische berekeningen een rol speelden voor de datumbepaling van de kerstgeboorte 

230108 [XLS000] | 240107 post views 404 |