COMMENTAAR: De Vietnamese kardinaal, die 20 jaar geleden op 16 september overleed, is een van de grootste eucharistische getuigen van de moderne tijd.
Father Roger Landry; Blogs; 14 september 2022
Een van de grootste voorrechten van mijn leven was om tijdens mijn seminariejaren in Rome de eerbiedwaardige kardinaal Francis-Xavier Nguyen Van Thuan te leren kennen, de heldhaftige voormalige aartsbisschop van Saigon die 13 jaar lang gevangen werd gehouden door de communistische strijdkrachten in Vietnam, waarvan negen jaar in eenzame opsluiting.
Na zijn vrijlating werd hij het land uitgezet en Johannes Paulus II maakte hem vice-president, en vervolgens president, van de Pauselijke Raad voor Gerechtigheid en Vrede van het Vaticaan (nu onderdeel van het Dicasterium voor de Bevordering van Integrale Menselijke Ontwikkeling). Johannes Paulus II zou hem vragen tijdens de retraite voor de Romeinse Curie te preken tijdens het Grote Jubeljaar 2000 en zou hem het jaar daarop tot kardinaal benoemen.
Tijdens zijn periode als voorzitter van de Pauselijke Raad vroeg een wederzijdse vriend of ik kon helpen met een project voor de bibliotheek van de Raad. Dat leidde tot een aantal diners in kardinaal Van Thuan’s favoriete visrestaurant in Trastevere en andere bezoeken aan zijn appartement om te spreken over het project, maar zelfs meer nog over Christus, de noden van de Kerk, het christelijke geloof en leven, de Vietnamese diaspora en zijn jaren in de gevangenis. Hij was ook goed in het ontvangen en toespreken van enkele pelgrimsgroepen die ik begeleidde, en die gesprekken liepen steevast uit op de aangrijpende verhalen over zijn jaren in de gevangenis, die ik hem nooit genoeg kon horen herhalen.
In de afgelopen paar maanden, waarin we de 20e verjaardag van zijn dood op 16 september zijn genaderd, heb ik veel aan kardinaal Van Thuan gedacht. Ik heb om zijn voorspraak gebeden voor verschillende van de intenties die mij zijn toevertrouwd, in het bijzonder voor degenen die lijden aan kanker, wat hem op 74-jarige leeftijd het leven heeft gekost.
Paus Franciscus verklaarde Van Thuan in 2017 eerbiedwaardig en nu is het enige wat nodig is voor zijn zaligverklaring een medisch onverklaarbaar wonder – en dus heb ik hen die een wonder nodig hebben gekoppeld aan de soortgelijke noodzaak voor zijn zaligverklaringsproces.
Wat mij echter het meest over hem aan het denken heeft gezet, is het Nationale Eucharistische Reveil van de Amerikaanse kerk, omdat ik denk dat hij een van de grootste getuigen van de eucharistie in de moderne tijd is.
Zijn priesterroeping werd ontdekt toen hij als jonge jongen deelnam aan de verschillende activiteiten van de eucharistische kruistochtbeweging in zijn geboortestad Hue, Vietnam. Later, als seminarist, priester, professor aan het seminarie, rector en bisschop, groeide zijn eucharistisch geloof en vroomheid. Maar het was tijdens zijn jaren van gevangenschap dat hij een buitengewoon getuigenis gaf van de kracht van de Mis, de realiteit van de aanwezigheid van de Heer en de gave van de eucharistische aanbidding.
Toen hij in 1975 werd gearresteerd, was een van zijn grootste zorgen: “Zal ik de eucharistie kunnen vieren?”. De dag na zijn arrestatie stonden zijn bewakers hem toe zijn familie te schrijven om benodigdheden. Hij vroeg om voor de hand liggende zaken, als kleding en toiletartikelen, maar voegde daaraan toe: “Stuur me alsjeblieft een beetje wijn als medicijn tegen mijn maagpijn”, in het vertrouwen dat ze de code zouden begrijpen: de materiële grondstoffen voor de viering van de mis, die hij nodig had om zijn grootste honger te stillen. Toen ze de materialen stuurden, deden ze wijn in een medicijnflesje met het opschrift “Medicijn tegen maagpijn”. Ze stuurden ook hosties verborgen in een zaklamp.
Elke dag gedurende zijn jaren van afzondering vierde hij, rond 15.00 uur, het tijdstip waarop Jezus stierf aan het kruis, de mis uit het hoofd, waarbij hij drie druppels wijn en een druppel water op zijn handpalm deed, samen met wat kruimels van de hosties. Zijn hand werd een altaar. Zijn cel werd een kathedraal. “Dit waren de mooiste missen van mijn leven!” zei hij met grote toewijding tegen me, telkens als hij het verhaal vertelde.
Tijdens die missen verenigde hij zijn lijden met dat van Christus op Golgotha. Hij strekte zijn handen uit in de vorm van het kruis om beter één te worden met de gekruisigde Jezus. Terwijl hij het kostbare, in zijn hand gewijde bloed oplikte, vroeg hij om de genade om met Jezus de bittere kelk te drinken en zich te verenigen met het vergieten van Christus’ bloed.
Toen hij werd overgebracht naar een heropvoedingskamp, zat hij in een overvolle kamer met 50 andere gevangenen. Hij wachtte steeds tot het licht werd gedoofd om 21.30 uur en boog zich dan over zijn bed om de mis op te dragen. Daarna deelde hij onder een muskietennet kleine stukjes hostie uit aan de aanwezige katholieken. Hij wikkelde ook enkele kleine geconsacreerde deeltjes in aluminium van sigarettenpakjes om het Heilig Sacrament te bewaren, zodat hij en de andere gevangenen de Heer altijd bij zich konden hebben en hem konden aanbidden. Eén klein tabernakel van sigarettenpapier bewaarde hij in zijn borstzak. Andere gaf hij door aan gelovige katholieke gevangenen, die ze tijdens indoctrinatiesessies stiekem uitdeelden aan katholieken in andere groepen. s Nachts, in elk van de locaties, zouden de gevangenen om beurten de aanbidding op zich nemen.
Het horen van deze ongelooflijke verhalen als seminarist in voorbereiding op de priesterwijding had levensveranderende invloed. Ik ben gezegend met een goed geheugen, maar ik besloot de mis uit mijn hoofd te leren, om voorbereid te zijn voor het geval ik ooit in een soortgelijke situatie terecht zou komen. Ik keek nooit meer op dezelfde manier naar zelfs de kleinste deeltjes van de hostie en groeide in waardering voor de gave en de prioriteit van eucharistische aanbidding. Het bidden over zijn viering van de Mis op het altaar van zijn hand in de totale duisternis van zijn isoleercel of tussen de opeengepakte gevangenen leerde mij onuitwisbare, onschatbare lessen over hoe de Mis goed te vieren.
Terwijl kardinaal Van Thuan gevangen zat, zich nutteloos voelde, vreesde dat hij zijn verstand verloor en zich afvroeg hoe hij voor zijn mensen moest zorgen, hielp de Heer hem in te zien hoe hij elke dag “vijf broden en twee vissen” van zijn gebed kon aanbieden voor het welzijn van zijn volk. Hij begon elke dag een of enkele korte aforismen op te schrijven op kladpapier uit oude kalenders en die te geven aan een stoutmoedige katholieke jongen die placht langs te lopen en wiens ouders ze dan in een aantekenboekje kopieerden. Uiteindelijk werden de 1.001 gedachten gepubliceerd in een boek, genaamd The Road to Hope: A Gospel From Prison, (red.: in het Nederlands: de weg van de hoop) dat het geloof van de Vietnamezen versterkte tijdens de ergste communistische onderdrukking.
Het is geen verrassing dat veel van deze geestelijke stelregels over de eucharistische Jezus gingen, gevoed door zijn ervaring in de gevangenis.
“Als je de waarde van de eucharistieviering waardeert, zul je eraan deelnemen, hoe ver weg of moeilijk het ook is. Hoe groter het offer, hoe duidelijker je liefde voor God.” Zijn liefde voor God en waardering voor de Mis dreven hem tot alles wat hij in de gevangenis deed.
“Het hele leven van de Heer was gericht op Golgotha. Heel ons leven zou gericht moeten zijn op de eucharistieviering.” Bij het zijne was dat duidelijk het geval.
“Als je helemaal alleen bent op een afgelegen plek of in de duisternis van een gevangenis, richt je gedachten dan op de altaren van de wereld waar Onze Heer Jezus Christus zijn offer opdraagt. Verenig jezelf met het eucharistisch offer. Dan zal je hart overvloeien van troost en moed.” Dat was de autobiografische onderbouwing van zijn heldendom.
“Als je alles verloren hebt, maar nog steeds het Heilig Sacrament hebt, hebt je in feite alles nog, omdat je de Heer van de hemel hier op aarde bij je hebt.” Daardoor kon hij zijn 13 jaar gevangenschap met evangelische vreugde beleven.
“De Eucharistie vormt christenen.” Die vormde duidelijk zijn hele leven en apostolaat.
“Zoals de druppel water in de kelk zich vermengt met de wijn, zo moet je leven één worden met dat van Christus.” Zijn leven, zoals het water en de wijn op zijn handpalm, werd vermengd met dat van Christus terwijl hij zich samen met de Eucharistische Hogepriester aan anderen trachtte te geven.
Tenslotte: “Heilige mensen zijn zij die de hele dag door de eucharistieviering doorleven.” De wortel van de voelbare heiligheid van kardinaal Van Thuan was dat hij van zijn hele leven een mis maakte.
De twintigste verjaardag van zijn overlijden geeft ons allen de gelegenheid om de eucharistische boodschap van zijn leven te overdenken en van hem te leren hoe we in de heilige eucharistie de weg naar de hoop kunnen vinden, hoe hopeloos onze aardse omstandigheden ook zijn.
Ik roep je op om, op zijn voorspraak, te bidden om wonderen en om de genade om de eucharistische gedaante van zijn leven na te volgen.
Father Roger Landry
Father Roger Landry Father Roger Landry, priester van het bisdom Fall River, Massachusetts, is door de Amerikaanse bisschoppen benoemd tot “National Eucharistic Preacher”.
Keywoorden: ‘De weg van de Hoop’ | Dicasterium voor de Bevordering van Integrale Menselijke Ontwikkeling | Eerbiedwaardig | Eucharistieviering | Father Roger Landry | Francis-Xavier Kardinaal Nguyen Van Thuan | Gave van de eucharistische aanbidding | H.Eucharistie | H.Paus Johannes Paulus II | Nationale Eucharistische Reveil | NCRegister | Pauselijke Raad voor Gerechtigheid en Vrede | Saigon | Van je leven een mis maken | Vietnam |
Als u meer wilt lezen of horen over/van bijvoorbeeld ‘H.Eucharistie‘ ? Klik dan hier, of gebruik een van de tags bovenaan dit artikel
220915 | [XLS000]
