Redactie EWTN: Ontluisterende getuigenis van de angst in Nederland die momenteel erg veel lijkt op zijn eigen ervaringen in het Oostblok. De gesproken tekst is uitgeschreven en we hebben de onderwerpen die besproken zijn uitgelicht, vanwege de actualiteit van het onderwerp (Met dank aan Radio Maria voor de publicatie van de Podcast)

Uitgesproken tekst:

Ik wilde het over de angst hebben. De angst in alle aspecten, maar vooral de angst voor een onzichtbaar kwaad, een onbegrijpelijk kwaad. Een angst die juist daardoor, door het onbekende en het onzekere, juist een grote invloed op ons leven gaat hebben.

Ik heb die angst vaak gezien in het Oostblok, en ik had eigenlijk nooit gedacht, dat ik dat soort angst ook niet alleen in mijn eigen vaderland, in dit polderlandje zou zien, maar ook dat ik die zelf zou gaan voelen.

De angst in Oost-Europa

De angst voor het onbekende en het onzekere, voor gevaren die niet beheersbaar zijn. Het hoort en het hoorde zeker bij mensen die in Oost Europa woonden.  En het hoorde zeker  bij de manier van leven in Midden-Europa, dat na de oorlog bezet was door de troepen van de Sovjet-Unie. De gebieden die waren ingelijfd als satellietstaten van de Sovjet Unie, de staat die hoorde bij de multinationaal-socialistische beweging.

Stalin en zijn Multinationaal Socialisme

Multinationaal socialisme is eigenlijk de reactie die Stalin heeft geformuleerd op het internationale socialisme dat alles kapot maakte. Stalin zelf, een persoon met een paranoïde persoonlijkheid met werkelijk een demonische inspiratie had de angst gemaakt tot een, eigenlijk het samenbindende van de Sovjet-Unie. De Sovjet-Unie werd door angst beheerst.

Confrontaties met angst tijdens reizen en wonen in Midden/Oost-Europa

En dus heb ik eerst op mijn reizen door Midden Oost Europa, als student, maar later ook in Litouwen rond te reizen en te wonen en ook nog door 2 jaar daarna te wonen in Rusland zelf, ben ik vaak geconfronteerd met die angst. Die existentiële angst die bij ieder totalitair systeem hoort. 

Roemenië

Met name toen ik als student rond reisde in Roemenië, ben ik er getuige van geweest. Ook al was het een ‘uitwendige’ getuige. Ik heb gezien hoe de boerin die ons wat kaas zou verkopen in een dorp, erg bang was. Ook de man die prachtig Frans sprak, en die mij in de stad Câmpina, het geboortehuis van mijn vader kon laten zien. Omdat hij nog wist hoe de namen, van de straten waren voor de Tweede Wereldoorlog. En dus kon ik met het adres van mijn vaders’ geboortehuis, de boulevard Elisabetta 23 meen ik, kon hij me wijzen naar het huis waar mijn vader geboren was. Maar hij vluchtte gelijk weg. Bij hem zag ik de angst. Hij wilde niet met mij gezien worden. Net als die boerin. In Roemenië zag ik die angst vooral als buitenstaander. 

Tsjechië, Hongarije en Polen

(4:41) Op mijn doorreis in Tsjechië, heb ik ook de zenuwachtigheid gezien van de reizigers, toen de douane langs kwam. Ik heb de angst gezien in Boedapest, hoewel die veel minder was in Roemenië.  Ik was er ook getuige van, dit was in het jaar 1985, hoe men in Polen eigenlijk het beste raad wist met de angst. In Polen was het communistische systeem of het socialistische systeem, hoe je het ook wilt noemen, was al in een verregaande staat van ontbinding.

Litouwen

Later toen ik in Litouwen rond ging reizen, eigenlijk direct vanaf de val van de muur, vanaf de val van het communisme, werd ik vooral geconfronteerd met de angst in de verhalen die mensen mij vertelden. Dus mensen die eigenlijk geen angst meer hadden. Maar die wel in hun leven hadden moeten integreren in de tijd van het communisme.

De KGB en de Sovjet-Unie

De grote bron van angst was geweest de KGB, de geheime dienst, die het alziende oog was en die het recht had om af te luisteren, of op een zwarte lijst te zetten. Of ook: provocaties te organiseren. Met opzet irriteren, of voorstellen om de wet te overtreden, om inderdaad ten eerste mensen te pakken, die inderdaad vatbaar zijn voor complotten, of wetsovertredingen, om die zo weg te zuiveren. en je kon in de Sovjet-Unie überhaupt niet overleven zonder de wet te overtreden, dus er was genoeg kanonnenvoer voor de KGB. Maar die provocaties werden vooral georganiseerd om de mensen elkaar te laten wantrouwen en het eenvoudige menselijke onderlinge vertrouwen te ondermijnen.

Zo kon het communisme in de Sovjet Unie regeren. De mensen daar zijn altijd bang geweest voor de KGB en in zekere zin in Rusland nog steeds is de FSB, zoals die tegenwoordig heet, eigenlijk een onbespreekbaar onderwerp. Iedereen weet dat het er is, niemand wil er graag over praten omdat iedereen weet dat zij uiteindelijk altijd het laatste woord zullen hebben, ook al weet je nooit wanneer en hoe ze met jou bezig zijn. Het onbekende. En het in onwetendheid laten is een essentieel onderdeel van het werken van de KGB. Dus je praat er niet over en het is ook niet nodig om erover te praten, want iedereen weet wat het is.

Dat is nu nog zo in zekere zin in Rusland, en ik zeg “in zekere zin”, omdat er geen ideologisch systeem meer achter zit, maar het is wel nog in de herinnering. Ook al is het niet meer zo, het is wel nog in de herinnering van de mensen die in Midden-Europa, zoals Polen en Litouwen, dat systeem nog hebben meegemaakt.  En daar konden ze me uitgebreid over vertellen. Maar ik bleef natuurlijk een getuige en een buitenstaander. 

In Litouwen als aalmoezenier in de gevangenis ‘de speciale dienst’ van Vilnius

Toen ik in Litouwen heb gewoond, als gevangenis aalmoezenier heb gewerkt, toen is me dat nog meer duidelijk geworden. Omdat de gevangenis, die 7 jaar lang dat ik daar heb daar gewerkt, toch eigenlijk een soort van openluchtmuseum was van het oude systeem. Een openluchtmuseum  is natuurlijk een beetje een rare term, want iedereen zat er onder een dak, 23 uur per dag. Een soort van gesloten inrichting met nog een hele psychologische structuur. Een denkmechanisme, zoals dat in de Sovjet-Unie heerste. Ik heb daardoor dat systeem van nabij kunnen meemaken.

Zo was er in de gevangenis, met de prachtige niets zeggende naam ‘de speciale dienst’, was er ook een soort van mini KGB aanwezig. Met een officier, door iedereen gevreesd en gehaat, die ergens achterin het gebouw weggestopt zat in de kelder, in een kantoortje en van daaruit ook zijn provocaties organiseerde. Hij was in feite machtiger dan de directeur van de gevangenis zelf. Hij kon permanent bezig zijn met kleine overtredingen organiseren om mensen daarvoor te verleiden en ze daardoor ook weer te pakken. En dan ging het niet eens zo om gevoelige elementen uit te roeien en uit te zuiveren. Gevoelige elementen, dat wil zeggen zwakke elementen, die open stonden voor overtredingen, maar vooral iedereen bang te maken voor iedereen. Het ging vooral daarom om verdeeldheid te zaaien, want dat was de enige manier, waarop een eenheid kon worden gecreëerd.

Eenheid in de verdeeldheid door de macht van ‘de wetenschap’.

Een eenheid in de verdeeldheid. Zodat uiteindelijk alleen de wetenschappelijke overmacht van het systeem, want we mogen niet vergeten dat het hele marxisme werd gezien als een wetenschappelijke theorie, en die wetenschappelijke theorie die meende de gehele werkelijkheid te verklaren, moest dus ook die hele tijd gaan beheersen. En dat kon niet zonder die reële werkelijkheid zo verdeeld te maken, dat alleen een dwangmatige eenheid van bovenaf opgelegd, de zaak bij elkaar kon houden.

Angst niet alleen gezien, maar ook gevoeld

(11:22) Ik ben daar niet alleen getuige geweest van die angst, maar ik heb ook een deel van gevoeld. Omdat er ook naar mij toe provocaties werden georganiseerd omdat ik ook een aantal keer, ja op het nippertje, misschien niet in gevaar bent gekomen om in de gevangenis te komen, maar wel om mijn positie in de gevangenis kwijt te raken. Ik ben wel in gevaar gekomen om mee te worden gesleept in bepaalde vetes en ruzietjes van gevangenen onderling. Dat heb ik wel meegemaakt. Dus gelukkig geen enkele angst voor de gevaren zoals de mensen die hebben gekend, maar wel een tipje van de sluier opgelicht, niet alleen als getuige, maar ook in mijn eigen ervaring over die angst.

Nooit vermoed dat ik diezelfde angst in mijn eigen vaderland zou voelen

(12:23) Die angst heb ik toch ook wel mee gevoeld, maar ik heb in die tijd nooit kunnen vermoeden, dat ik diezelfde angst in mijn eigen Vaderland, in mijn eigen omgeving ook zou gaan ervaren. Eerst uit observaties, maar daarna ook uit eigen ervaring en zelfs voelen.

Ik had nooit gedacht dat het in het Westen bij ons ook zo ver zou komen. Dat er een wetenschappelijke theorie zou zijn die meende absoluut beslag op de werkelijkheid te mogen leggen, omdat ze alles kon verklaren en dus ook die hele werkelijkheid te moeten beheersen volgens haar eigen regels. En toch is het zover gekomen.

Eerst in Geldermalsen, toen ik daar woonde. En dat was het begin van de coronacrisis. Tijdens de 10 minuten lopen naar het dorp om wat bij de supermarkt te gaan halen, zag je al met de dag, de angst van de mensen toe nemen.

Het smalle paadje langs de Linge, daar kon je gewoon lekker lopen, vlak langs mekaar. Maar de mensen gingen met een wijde boog om me heen, vooral als ze zagen dat ik niet opzij ging, dat ik niet bang was. Je zag de angst in de ogen van de mensen. Je zag de angst in het gedrag van de mensen. En misschien is dat allemaal te verklaren omdat het allemaal nieuw was. Maar we zijn alweer veel verder gekomen.

Collectieve angst

De angst is collectief geworden en daarna zijn ook de verwijten bijna collectief geworden naar mensen die niet bang waren. De mensen die vragen stelden bij de informatie die de massamedia en de commerciële media op je af gooiden. We kregen al snel verwijten asociaal te zijn of complotdenkers te zijn.

Gelijkenissen in Nederland met methoden uit de Sovjet-Unie

En het is vreemd, maar het is een mechanisme dat beangstigend veel lijkt op de manier waarop de Sovjet-Unie is ontstaan. Eerste de angst, vervolgens de minachting naar anderen toe en vervolgens de macht, die de verdeeldheid gaat oplossen, de overmacht, de supermacht.

Alles zou goed komen met één vaccinatie. Toen bleken er toch meerdere nodig te zijn en dat niet alleen. We blijken eigenlijk het hele leven, herhaalt gevaccineerd te moeten worden. En nee, het zou nooit onder dwang gebeuren. Maar we zien, hoe op het grote schaakbord van Europa geëxperimenteerd wordt op verschillende vakjes. In Oostenrijk wordt in februari de vaccinatie verplicht. Althans zo lijkt het erop. In Griekenland is de vaccinatie vanaf nu verplicht voor iedereen die boven de 60 jaar is. Bij ons nog niet, maar we zien heel duidelijk komen, dat het leven voor ongevaccineerden onmogelijk wordt gemaakt.

(16:15) En dat terwijl het al duidelijk is, dat ook gevaccineerde mensen gewoon het virus kunnen overdragen en er geen sprake is van 100% zekerheid, zoals die met volle overtuiging door de politici was beloofd. Maar ja, ze kunnen ons wel meer wijsmaken. We trappen er toch iedere keer weer in, want ze zijn zo aardig.

De Nederlandse kerk als de grote afwezige

(16:35) De grote afwezige is ook deze keer weer de kerk. We mogen geen kerstnacht vieren. Er is geen uitzondering aangevraagd, en dat terwijl 85% van de bevolking is gevaccineerd en alles zou zoveel beter gaan.

De effectiviteit van de vaccinaties blijkt af te zwakken, dus één is niet genoeg twee is niet genoeg, we zullen iedere paar maanden op herhaling moeten komen. En dit wordt allemaal eigenlijk vooral gedreven door een angst waarvan je je afvraagt of die wel rationeel is?

Minderwaardigheidscomplex

(17:31) En af en toe observeer je ook, binnen kerkelijke kringen, een soort van vreugde dat we eindelijk serieus worden genomen, want wij doen mee met de strijd tegen Corona.

Katholieken zijn altijd al een beetje tweederangs burgers gebleven in Nederland. Dat heeft ten Noorden van de rivieren vooral een minderwaardigheidscomplex tot gevolg gehad. Vooral bij de wat betere milieus van de katholieken. Daar heerst ook toch nog altijd een soort van minderwaardigheidscomplex, tegenover de rest van de Nederlandse samenleving. “Laten we maar gewoon doen”, en toen we geëmancipeerd waren: “Oh, wat blij dat we mee mogen doen”. Terwijl in een provincie als Brabant men toch heeft geleerd zijn eigen gang te gaan. En het is erg prettig om dat te ervaren overigens.

(18:35) Langzamerhand zien we dat dat katholieke minderwaardigheidscomplex eigenlijk ook weer even wordt gerustgesteld, niet omdat men de kerk serieus neemt, want dat gebeurt niet. Niet omdat de Katholieken in eens populair worden. Nee, dan mogen we serieus meedoen in de strijd tegen Corona. Kijk eens ik loop ook met zo’n gek masker om. Kijk eens bij ons verplichten we ook de mondkapjes in de kerk. Wat ook de rationaliteit van al die regels is, je ziet vele katholieken blij zijn om ook iets in het openbaar te doen dat serieus wordt genomen in de maatschappij. Het jongetje dat altijd gepest is mag nu in eens ook meespelen in het voetbalteam.

Martelaarschap

Vreemd, zoals de kerk die sinds de Reformatie geen martelaarschap meer heeft gekend. De kerk die sinds de Reformatie eigenlijk de tofste jongens naar de missie landen heeft gestuurd, hoe de kerk nu zo gedwee meeloopt met wat de overheid zegt. Heel verdrietig ook omdat we wel degelijk langzamerhand een dictatuur zien ontstaan, vanuit een bepaalde wetenschap, dit keer niet de marxistische wetenschap, maar wel de moderne wetenschap en de farmaceutische wetenschap, die het leven volledig denkt te kunnen beheersen en te mogen beheersen.

Een technocratisch geleide maatschappij

Een volledige maatschappij die eigenlijk helemaal geleid wordt door argumenten uit de farmaceutische wereld, de geneeskundige wereld. En je ziet eigenlijk in de reactie binnen de maatschappij, hoe men weliswaar wakker wordt, maar niet beseft hoe dit al jarenlang aan de gang is. We hebben daar het virus niet voor nodig. Al jarenlang hebben we een maatschappij ontwikkeld, die door techniek wordt beheerst en eigenlijk nergens heen gaat. Die beheerst wordt door een marktmechanisme, waarin verkocht wordt en geproduceerd wordt en geld wordt verdiend, maar niemand  weet nog eigenlijk waarvoor. We zijn op weg, maar niemand weet waar heen.

Weerloos

En nu de reactie boven komt, zie je hoe men eigenlijk totaal weerloos is. Reddeloos, Redeloos en Radeloos.

Zingeving

Het is natuurlijk mooi om te zien hoe er een hele jeugd protesteert. Ze willen weer feesten. Maar waarom willen ze eigenlijk feesten? Wat valt er te vieren? Mag die vraag soms ook eerst gesteld worden? Als jullie willen feesten, waarom feesten jullie eigenlijk? En er zijn ook protesten tegen die vaccinatie, die steeds meer gedwongen wordt of opgedrongen wordt. Gepropageerd wordt, zelfs voor kinderen. Zelfs lagere scholen gaan mee in die collectieve massahysterie. Dus dat er protesten tegen komen dat is een goede zaak, ook al zijn dat maar heel weinig mensen.

Het onbeschermde leven

Maar ja, als zij met die injectienaald van ons lijf moeten blijven, waarom hebben we dan de abortus toegestaan, eigenlijk met dezelfde argumenten? Maar wel omgekeerd. We zijn tegen de ingreep van de medische wetenschap op ons eigen lichaam, maar heeft een ongeboren kind dan geen lichaam? Mogen we daar wel over beslissen? Mogen wij beslissen of een ongeboren kind mag leven of niet?

Absurditeit

Er was laats een heel merkwaardig nieuwtje uit ik meen Duitsland, maar het kan ook Zwitserland zijn. Dat alleen nog gevaccineerde patiënten voor euthanasie in een speciale kliniek nog geaccepteerd zou worden. Alleen voor gevaccineerde patiënten was euthanasie beschikbaar, want als je niet gevaccineerd was, dan kwam je die kliniek niet in. Ik vraag me af of de mensen die dat voorschrift hebben uitgevaardigd, die dat voorschrift hebben verzonnen, zelf zien wat de absurditeit is van de situatie. Je moet tegen een ziekte zijn gevaccineerd, om dood te kunnen gaan. Totale verstandsverbijstering over wat de dood is,  wat ziekte is, wat risico’s zijn. En het gekke is, nu die dwang zich aan ons opdringt, en ik nog steeds principieel niet gevaccineerd ben, ook al als het nodig is, doe ik de test. En naarmate ik de ontwikkeling zie van de laatste maanden, ja merk ik steeds weer, dat mijn motivatie om niet gevaccineerd te worden alleen maar groeiend is. 

Overleven

Maar ik deel wel de groeiende angst en niet alleen als observator, niet als getuige, maar ook in mijn eigen zijn, in mijn eigen wezen, voel ik nu die angst opkomen. Angst om te moeten overleven in een maatschappij, die onder dwang tot een groot gekkenhuis is geworden. En dus ook de vraag hoe lang zullen we nodig hebben om dit te overleven. De Sovjet-Unie is ook uit elkaar geklapt, maar dat heeft wel 70 jaar geduurd. Hoe gaan we overleven in een wereld die volledig door technocraten wordt geregeerd? Waar het dagelijkse leven door farmaceuten wordt bepaald. Hoe lang gaan we daarin overleven? En kunnen we overleven?

Nieuwe crises

En bovendien er zijn een heleboel crises die op ons afkomen, waarvan ik me afvraag: wat gaan daar de effecten van zijn? Tot nu toe dacht ik, daar komen we wel uit. We zijn creatief genoeg. We zijn solidair genoeg om die kredietcrisis te overleven, die als een grote stoomtrein op ons komt aanstormen. En ik dacht wanneer we werkelijk onze vrijheid goed gebruiken dan kunnen we misschien ook het land van Bosnië helpen, om niet weer af te glijden naar een burgeroorlog, zodat dat op het ogenblik wel gaande is.

U hoort het misschien niet in de massa media, in de commerciële media. Maar ook Joegoslavië, loopt weer het gevaar, althans een deel van het oude Joegoslavië, Bosnië, loopt weer het gevaar, af te glijden in een burgeroorlog. Dat komt er dan ook nog bij. Maar nu met deze Corona crisis, ben ik daar ineens pessimistisch geworden. Gaan deze crises niet elkaar allemaal tegenkomen op dezelfde tijd. De virus crisis, de financiële crisis en het geweld dat niet alleen in Bosnië kan opkomen, maar ook in ons eigen land.

Perversie

(27:22) Want als je een samenleving op puur materialisme en commercie hebt gebouwd al decennialang, als jij al decennialang kinderen allerlei bizarre seksuele voorlichting op school heb gegeven, waardoor hun emotionele leven alleen maar chaotischer wordt en ook onvoorspelbaar wordt, dan moet je er op rekenen dat er steeds meer geweld en nog steeds perversere vormen van geweld zullen ontstaan binnen de samenleving.

Met angst alleen tegenover God

(27:58) De angst, die we allemaal misschien kunnen voelen voor elkaar, maar waar we toch allemaal persoonlijk tegenover God iets mee zullen moeten doen.

Met angst, staat de mens alleen tegenover God. En daarom staat hij ook absoluut nooit alleen. We kunnen met angst omgaan op een manier, dat we ons samenzijn met God, op de nieuwe manier ontdekken, versterken, verdiepen. Ons over kunnen leveren, in alle nederigheid, overgeven aan de Almachtige, die ons geschapen heeft en wier Waarheid ook het laatste woord zal hebben.

Vertrouwen

(28:45) We kunnen, onze angst proberen te overheersen, wanneer de angst door de overheersende machten van deze wereld wordt opgestookt, kunnen wij, over onze angst heenkomen, door te vertrouwen op dat Licht dat in iedere duisternis schijnt. Christus is gestorven voor onze zonden. Het lichaam van Christus is verheerlijkt.

Niets, van wat we meemaken ontgaat God, de mensenzoon. Hij is verheerlijkt. Hij is de komende. Op hem kunnen we vertrouwen.

Angst hoeft geen vat op ons te krijgen. Dat hebben velen ons voorgedaan, onder de totalitaire regimes en systemen die de wereld al gekend heeft en misschien is het onze beurt om tegenover Christus te staan en hem te bevestigen. Christus te beantwoorden in het licht dat hij ons geeft. Te bevestigen dat hij onze Verlosser is en dat wij toegroeien naar het Laatste Oordeel. En dat wij ons voorbereiden op de verrijzenis, in het licht van Gods Heerlijkheid.

De PaterPodcast is te beluisteren op de website van Radio Maria of via het clicken van onderstaande link

Bron: Leven in Angst – PaterPodcast Seizoen 2 – Afl.14 Radio Maria 2 december 2021 – P.Elias Leyds C.S.J.

Keywoorden: Abortus | Absurditeit | Angst | Antwoord Mij | Corona Maatregelen | Geloof en leven | Gods heerlijkheid | Katholieke Kerk Nederland | Litouwen | Macht van de wetenschap | Minderwaardigheidscomplex | Multinationaal Socialisme |  Onbeschermd leven | Oostblok | PaterPodcast | Plichtsvervulling | Radio Maria | Sovjet-Unie | Technocratie | Totalitaire beweging | Vaccinatie dwang | Vertrouwen | Volharding | ‘Wakker’ worden | Zingeving |   

Naschrift van de Redactie:

Pater Elias heeft over zijn ervaringen in Litouwen een boek geschreven:  ‘Antwoord Mij! op de de ruïnes van chaos’

Click op deze link voor meer informatie en eventueel een bestelling te plaatsen.

211205 | [XLS000] | 241017 1700 |