1e zondag van de Advent – Podcast #198 Mgr Rob Mutsaerts (met een boodschap uit Myra)
Overweging bij de evangelielezing van zondag 1 december 2024, eerste zondag van de Advent, begin van een nieuw kerkelijk Jaar (C)
Mgr. Rob Mutsaerts overweegt in zijn 198e podcast de betekenis van Advent. Advent gebruikt het verleden om op een nieuwe manier naar de toekomst te kijken. De schrift vraagt u om uw ude patrone in uw leven te herkennen en af te rekenen met die handelingen waar u niet zo tevreden over bent. Advent is daar om met het zicht op de geboorte van Christus, Met Hem als orientatiepunt u naar nieuwe patronen te leiden. Anders gezegd “weest waakzaam in het aangezicht van de Mensenzoon”.
„Zorgt er voor dat uw geest niet afgestompt raakt door een roes van dronkenschap en de zorgen van het leven;
laat die dag u niet onverhoeds grijpen als in een strik; want hij zal komen over alle mensen, waar ook ter wereld.
„Weest daarom altijd waakzaam en bidt dat ge in staat moogt zijn te ontkomen aan al die dingen die zich gaan voltrekken, en dat ge stand moogt houden voor het aangezicht van de Mensenzoon.”
Christus is en blijft ons oriëntatiepunt. Hij is de weg, de waarheid en het leven.
Als kleine verrassing heeft de Monseigneur Traditie getrouw ook nog even een boodschap van de Bisschop van Myra meegegeven, natuurlijk in rijm.
Een Sinterklaasrijm:
Niet te lang, maar zeker ook, wees maar niet bang, een woord om te waarderen, want met de Sint gaat het erom dat iedereen hoe knap of dom van Jezus iets kan leren.
Denk aan Johannes de Doper wat hij zei wat hij daar riep voor jou en voor mij. Bereid de weg des Heren. Want dat is waar het nu om gaat, wat in het evangelie staat, de kansen zullen keren.
En daar staat meteen een nieuw begin. Je leest het in de eerste zin: het blijde nieuws gaat komen. Een goed bericht voor iedereen. Het maakt je blij, daar wil je heen Dit is waarvan we dromen.
Zie God de Heer hij komt met kracht. Op hem heeft iedereen gewacht. God’s dochters en God’s zonen. De heersers vallen van hun troon, gerechtigheid wordt heel gewoon. De liefde zal hier wonen.
Een hartenkoning, dat is hij. Hij schenkt zijn vreugde, maakt ons blij. Hij wil ons liefde geven, hij zoekt geen straf. Hij is niet kwaad, hij zegt alleen, wees steeds paraat: Ik kom hem je te vergeven.
En dit is wat in de advent klinkt Hij komt. Dat is wat ieder zingt. Hij komt om ons te dopen, hij doopt met vuur en heilige geest, hij maakt het leven tot een feest dit is waarop we hopen.
Hij nodigt uit, hij moedigt aan, hij roept ons om klaar te staan, om met hem mee te trekken, hem achterna door deze tijd, hem achterna God toegewijd, hij roept ons om ons te wekken.
Wat is er leven? Wat is in jouw leven mis, een deel waar hij geen koning is, waar de woestijn moet bloeien? Ontbreekt er iets in woord en werk? Schiet je tekort voor huis en kerk? Waarin kun je nog groeien?
Hij komt, we denken aan de Sint, hij komt. Maar wie opnieuw begint die denkt een stapje verder. Die denkt al aan Gods Koninkrijk, die houdt je wakker die zegt kijk, daar komt de Goede Herder.
Kom ga vast mee naar Bethlehem. Ga mee op weg, ga mee met hem die in je hart wil wonen. Ga mee en laat de wereld los. Ga met de ezel en de os. Ga mee want hij zal komen.
Aldus de goedheiligman uit Myra.
Openingstekst: Ps. 25 (24),1-3 Mijn God, tot U richt ik mijn geest;op U vertrouw ik, beschaam mij niet.Laat niemand die tegen mij is, de spot met mij drijven,want al wie naar U uitziet, zal niet worden teleurgesteld.
Jer., 33, 14-16 Ik schenk David een wettige afstammeling | Ps. 25 (24) 4 bc-5 ab, 8-9, 10 en 14 R: Tot U in den hoge richt ik mijn geest,tot U, Heer mijn God | 1 Tess., 3, 12-4, 2De Heer sterke uw hart bij de komst van de Heer | Lc., 21, 25-28. 34-36 Uw verlossing komt nabij.
Muziek:
“Als alles duister is” van Taizé en “Kniktiklaas” van Bart Peeters
En voor hen die de preek van de Monseigeneur op schrift willen lezen:
Vrienden, Ernest Hemingway, u kent hem wel, de befaamde Amerikaanse auteur, die schreef eens: ‘ kouwen op het verleden Is een slechte manier, om je leven door te brengen’. En ik denk dat hij gelijk had. En toch weten we hoe gemakkelijk het is om in het verleden te blijven hangen om steeds maar weer te blijven denken hoe die dingen vroeger waren, om steeds maar weer een beslissing te herbeleven, waarvan we zouden willen dat we het nooit gedaan hadden, of woorden waarvan we zouden willen dat we die nooit gezegd hadden. In die zin is leven in het verleden zinloos, tijdverspilling.
Ook met kerstmis zijn we soms geneigd in het verleden te blijven steken, merk ik. Onze kerstkaart, onze kerststalletjes hebben allemaal de neiging om de viering van de feestdag te beschrijven in termen van… Ja, van voorbije generaties. Het is nu toch echt anders.
Oké het heeft wel iets nostalgisch, dat is ook niet kwaad. De bekende kerstliederen en familietradities die brengen je terug naar je kindertijd. Een tijd die voor velen voor mij in ieder geval, ik hoop ook voor u, voor velen van u, toch onbekommerd was. Er zit zeker iets goeds in deze nostalgische kijk op kerstmis, maar als we de kindertijd als een soort ideaal beschouwen dan is dat een ideaal dat we nooit meer kunnen bereiken want die tijd ligt nu eenmaal achter ons. En we neigen er nogal eens toe te denken… dat vroeger een boel dingen toch veel beter waren… en kijken dan vervolgens toch somber naar de toekomst.
We mogen ons gelukkig prijzen met het advent seizoen… want advent gaat niet over het verleden… maar over de toekomst. Het gaat niet over de mensen die we vroeger waren… maar over de mensen die we kunnen worden. Het vertelt ons niet dat we God kunnen vinden… in de herinnering aan onze kindertijd… maar eerder in de belofte… van de toekomst. Advent heeft een patroon een patroon dat we mogen volgen. Dat patroon van Advent is twee dingen. Inderdaad terugkijken maar ook vast een soort repetitie voor de toekomst.
Advent is niet bang om te herinneren. Het deinst er niet voor terug om 2000 jaar terug te kijken naar het befaamde tafereel daar in Bethlehem. Terug kijken naar je eigen jeugd, dat mag ook. Maar het terugblikken van Advent, dat is geen doel op zich. Het roept ons niet op naar het verleden maar gebruikt het verleden om ons op een nieuwe manier nu te laten leven.
Met het oog op de toekomst ook. Advent gaat over terugblikken, zowel naar de geboortescene en vooruit, naar je eigen jeugd, zodat we in het heden kunnen leven en openstaan voor de geschenken van de toekomst. Wat moeten we ons herinneren in de Advent? Twee dingen: onze stommiteiten, onze fouten onze zonden en … onze zegeningen.
Allereerst, Advent roept ons op om onze fouten te herinneren. Die gedragspatronen die ons voortdurend laten struikelen. En ieder weet wat zijn tekortkomingen zijn. We kennen ze heel goed. We weten precies wat we tegen die en die kunnen zeggen… om die te laten ontploffen en je weet precies wat je kunt doen… als je thuiskomt van school, waardoor je ouders kwaad zullen worden. En je bekent de beslissingen die je kunt vermijden… en die je in de toekomst duur te staan zullen komen anders. Je kent de pijn en de vooroordelen die je blijft voeden… en die je van je gemoedsrust zullen beroven. Ja, we weten precies wat eraan schort. We weten precies wat het is, en toch blijven we het keer op keer doen…
Advent roept ons op om ons die patronen te herinneren, niet om ons te ontmoedigen, niet om ons vast te zetten in het verleden, maar om ons naar een nieuw patroon te leiden. Advent roept ons op tot een nieuwe stap, een stap die wijzer, genereuzer en leven gevender is.
Een nieuwe manier van leven, een manier die een repetitie is. Telkens repeteren voor de Koninkrijk van God maar Advent vergeet dat niet, roept ons ook op, om onze zegeningen te herinneren. En gezegend zijn we.
Advent roept ons ook op om onze zegeningen te zien. Hebt u kinderen waar u trots op bent? Hebt u een echtgenoot, echtgenote, met wie je kunt lachen? Heb je werk waar je van houdt? Heb je vaardigheden en talenten die voldoening geven? Heb je kansen gekregen waarop je niet gerekend had? Advent roept ons op om die zegeningen te zien, niet als doel op zich, maar zodat die zegeningen ons meer en meer leiden naar een groter vertrouwen in de manier waarop we vandaag leven.
En die zegeningen zullen ons in staat stellen om hoop te koesteren. Hoop die voorkomt uit het besef dat als God ons in het verleden zo gezegend heeft, God ons in de toekomst niet in de steek zal laten. En met die overtuiging van hoop kunnen we verder gaan met het vertrouwen dat God bij ons zal zijn, ondanks problemen die er ook zijn, met familie, met gezondheid of u kent het allemaal wel. In de woorden van het evangelie van vandaag kunnen we ‘opstaan en ons hoofd omhoog heffen, omdat we weten dat onze verlossing nabij is’ aldus de, zoals bijbel leert, de evangelische manier van spreken.
Maak van deze komende weken voor kerstmis meer dan een manier om met nostalgie terug te kijken naar het verleden en neem elke dag de tijd om terug te kijken, oké, herinner je je tekorten en je zegeningen en gebruik ze om anders en met meer vertrouwen te leven, hier en nu, zodat deze advent een voorbereiding is voor de toekomst zodat je klaar bent om voor de mensenzoon te staan, als het zover is.
241130 | XLS00, L000 |
