‘Het doel van de brief is om pastorale richtlijnen te geven over hoe de kerk, haar ambtsdragers en de lekengelovigen degenen die worstelen met hun genderidentiteit kunnen begeleiden – met hen meelopen -‘, schrijft de herder uit Oklahoma City.
Aartsbisschop Paul S. Coakley; VS; 1 mei 2023
Noot van de redactie: Hieronder volgt de volledige tekst van de pastorale brief van aartsbisschop Paul Coakley van Oklahoma City
“On the Unity of the Body and Soul: Accompanying Those Experiencing Gender Dysphoria (Over de eenheid van lichaam en ziel: hen begeleiden die genderdysforie ervaren)”, uitgebracht op zondag van de Goede Herder, 30 april 2023.
Aan het eind van de oorspronkelijke brief was ook een sectie opgenomen met bronnen over genderdysforie, GGZ-medewerkers en transgender ideologie. Het bevat ook kleine aanpassingen wegens stijl.
“In den beginne was het Woord, en het Woord was bij God, en het Woord was God. Hij was in den beginne bij God.
Door hem zijn alle dingen ontstaan en zonder hem is niets ontstaan.
Wat door hem ontstond was leven, en dit leven was het licht van de mensheid; het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet overwonnen.
En het Woord is vlees geworden en heeft zich onder ons gevestigd, en wij hebben zijn heerlijkheid gezien, de heerlijkheid als van de enige Zoon van de Vader, vol van genade en waarheid” (Johannes 1:1-5, 14).
Ga discipelen maken: begeleiding en gemeenschap
In mijn eerdere pastorale brieven, “Go Make Disciples: A Vision for the Archdiocese of Oklahoma City ” (2013) en “Go Make Disciples! Building a Culture of Conversion and Discipleship” (2019), heb ik mijn visie voor het aartsbisdom Oklahoma City in brede termen uitgemeten toen ik ieder van ons opriep om “met vreugde te getuigen van ons katholieke geloof”. Getuigen betekent “begeleiden” van degenen die we tegenkomen, op dusdanige wijze dat zij in ons leven, onze daden en onze woorden zien dat God Liefde is en dat Hij zijn eniggeboren Zoon zond om ons in een gemeenschap van Liefde te brengen. Begeleiding vereist dat wij “alle mensen liefhebben en aanvaarden op een manier die iedereen uitnodigt tot een diepere relatie met Christus en tot een grotere afstemming van hun leven op zijn leer”.
Vaticanum II benadrukte dat “de Kerk altijd de taak heeft gehad de tekenen van de tijd te onderzoeken en ze te interpreteren in het licht van het Evangelie. Zo kan zij in voor elke generatie begrijpelijke taal antwoorden op de vragen van alle tijden die de mensen stellen over dit leven en het hiernamaals, en over de verhouding van het ene tot het andere.” In deze pastorale brief worden de brede thema’s van mijn vorige brieven gebruikt om twee verwante maar te onderscheiden verschijnselen aan te kaarten die in onze tijd voorkomen, namelijk degenen die zich in toenemende mate als transgender identificeren en de politieke, culturele en ideologische transgenderbeweging.
Hoewel deze brief ingaat op de antropologie die ten grondslag ligt aan de transgenderbeweging, is het doel van de brief om pastorale richtlijnen te geven over hoe de kerk, haar ambtsdragers en de lekengelovigen degenen die worstelen met hun genderidentiteit kunnen begeleiden – met hen meewandelen – vooral degenen die zich als transgender identificeren. In navolging van paus Franciscus maak ik onderscheid “tussen wat pastorale zorg is voor mensen die [zich identificeren als transgender] en wat [trans]genderideologie is.” Mensen die zich als transgender identificeren zijn door God geschapen, worden door God bemind, en wij als gelovige christenen zijn geroepen elk van hen lief te hebben als onze naaste (vgl. Marcus 12,31). Anderen liefhebben betekent in de kern hun welzijn willen en verlangen.
De schoonheid en waarheid van de schepping
Als katholieken erkennen wij door geloof en verstand dat God alles goed heeft geschapen. Dit geldt in het bijzonder voor de menselijke persoon, die “zeer goed” is (Genesis 1,31) en bestaat als een eenheid van lichaam en ziel (vgl. Tessalonicenzen 5,23). Deze twee vormen zo geïntegreerd de persoon dat elke poging om lichaam en ziel te scheiden onvermijdelijk afdoet aan onze menselijkheid zelf. Wij hebben geen lichamen; wij zijn lichamen die verlevendigd worden door zielen.
God heeft de mensheid in liefde geschapen om in liefde te delen. De rede vertelt ons dat we liefde geven en ontvangen door de krachten van de ziel, ons intellect en onze wil. En het lichaam neemt deel, door onze liefde tastbaar uit te drukken en het onzichtbare zichtbaar te maken. Met andere woorden, de gegevenheden van lichaam en ziel worden ons als gift gegeven zodat wij ons in liefde aan anderen kunnen geven.
Bovendien leren wij als christenen uit de Bijbel dat de menselijke persoon een veel grotere waardigheid heeft dan wij met ons verstand alleen kunnen weten: “God schiep de mens naar zijn beeld, naar het beeld van God schiep hij hem; man en vrouw schiep hij hen” (Genesis 1:27).
Hier vinden we de geopenbaarde waarheid dat we naar lichaam en ziel een beeld zijn van God. Maar wat betekent het om beeld te zijn van God? “Deze overeenkomst onthult dat de mens, die het enige schepsel op aarde is dat God voor zichzelf heeft gewild, zichzelf niet volledig kan vinden, tenzij door een oprechte gave van zichzelf.” Daarom is het volgende vers en het eerste gebod om vruchtbaar te zijn en zich te vermenigvuldigen – man en vrouw zijn het meest volledig beeld van God door hun eigen zichzelf-gevende liefde, een waarheid die wordt weerspiegeld in lichamen die zijn ontworpen voor vruchtbare vereniging. De Schrift bevestigt wat wij alleen met behulp van het verstand kunnen weten – dat er twee geslachten zijn en dat zij voor elkaar gemaakt zijn omwille van leven gevende liefde.
Gods definitieve verklaring over de goedheid van de menselijke persoon, het lichaam in het bijzonder, is te vinden in de menswording van Jezus, het vleesgeworden Woord (zie Johannes 1:14). Dat God volledig mens werd, zelfs een menselijk lichaam aannam, is de ultieme bevestiging van de hele menselijke persoon. Na zijn verrijzenis heeft Jezus zijn menselijk lichaam niet afgeworpen, maar is en blijft hij voor eeuwig belichaamd.
Jezus herbevestigt voor ons dat er twee geslachten zijn die door God voor elkaar bestemd zijn. De heilige Johannes Paulus II noemde de geslachten “twee verschillende incarnaties”. Dat wil zeggen, twee verschillende maar verwante manieren om mens te zijn. Hoewel alleen het lichaam een geslacht heeft, wordt elke ziel aangepast aan een bepaald lichaam, zodat er een zekere mate bestaat waarin het lichaam de ziel vervrouwelijkt of vermannelijkt. En omdat het geslachtelijke lichaam dit effect veroorzaakt in een geslachtsloze ziel, liggen de twee altijd op één lijn.
De twee door God gegeven geslachten geven aanleiding tot de twee genders, waarvan de levende uitdrukking varieert tussen en binnen culturen, waardoor de prachtige diversiteit onder mannen ontstaat die mannelijkheid is en onder vrouwen vrouwelijkheid. Aangezien gender de hele persoon zou moeten weerspiegelen, benadrukte paus Franciscus dat “het biologische geslacht en de sociaal-culturele rol van de sekse (gender) wel kunnen worden onderscheiden, maar niet gescheiden.” Als gender het individu moet dienen, moet het niet worden beperkt tot starre stereotypen, noch worden losgekoppeld van het geslacht dat de basis vormt voor de betekenis ervan.
Juist met betrekking tot gender komen de complexiteit en de vrijheid van de mens tot uiting. Hoewel de biologie harde grenzen stelt, wordt zij beïnvloed door cultuur en keuze. Opvoeding, maatschappelijke normen, religieuze overtuigingen en individuele keuze zijn een handvol van de vele factoren die van invloed zijn op hoe we denken en voelen over onszelf.
Vervormd door de zondeval
Sinds de zondeval – de zonde van Adam en Eva in de hof van Eden – is onze vrijheid als mens gecompliceerd en vervormd door zonde. Wij zoeken goede zaken, waaronder identiteiten, die ver achterblijven bij ons ultieme Goed in God. Deze mindere goede zaken laten ons onvermijdelijk achter met een onbevredigd en onvervuld gevoel. De heilige Augustinus vat deze realiteit treffend samen: “U hebt ons voor uzelf [God] gemaakt, en onze harten zijn rusteloos totdat ze rusten in U.” Het is niet moeilijk deze realiteit overal om ons heen te zien. We vullen onszelf en ons leven met werk, het verlangen naar macht, seks, alcohol, het internet en voortdurend lawaai in een vergeefse poging om de pijn in onze ziel te bevredigen, of anders als een manier om de pijn van het niet vinden van bevrediging te verdoven. Sommige mensen die lijden aan genderdysforie zoeken verlichting van hun pijn door zich te identificeren als het andere geslacht of een “niet-binaire” variant.
We kunnen ons allemaal inleven in deze mensen, omdat ieder van ons in zijn eigen unieke omstandigheden heeft geprobeerd te rusten in iets anders dan God.
Zonden en onrechtvaardigheden jegens ons kunnen wonden veroorzaken die het moeilijk maken het lichaam als geschenk te erkennen. Onze eigen gevallen natuur verergert op verschillende manieren de interne en externe disharmonie die we ervaren. Deze factoren maken het nog moeilijker om de goedheid van ons lichaam te erkennen en werken tweedracht in de eenheid van lichaam en ziel in de hand. Beide worden vaak scherp ervaren door mensen die worstelen met genderdysforie, wat gedefinieerd wordt als “sterke, aanhoudende gevoelens van identificatie met een ander gender en ongemak met het eigen [biologische] gender en geslacht”. Wat een enorm lijden moet het zijn om een gebrek aan congruentie tussen iemands geslacht en gender te voelen! We moeten voorzichtig en met groot mededogen te werk gaan als we de waarheid zoeken in situaties die vol pijn zitten.
Liefhebben van mensen met pijn
Laten we eerst de immense pijn in dit kleine deel van de bevolking erkennen. Volgens het grootste onderzoek onder personen die zich als transgender identificeren in de Verenigde Staten, heeft 40% ten minste eenmaal een zelfmoordpoging gedaan – een percentage dat bijna negen keer hoger ligt dan dat van de algemene bevolking. Bijna de helft (47%) is seksueel misbruikt en meer dan de helft (54%) heeft te maken gehad met verbale intimidatie. Zij hebben ook meer kans dan de algemene bevolking om te lijden aan problemen als eetstoornissen, dissociatieve stoornissen en drugsmisbruik. Dit is een alarmerend beeld, en als katholieken moeten wij ons zorgen maken over het welzijn van personen die zich als transgender identificeren en alle vormen van geweld en onrechtvaardige discriminatie tegen hen categorisch veroordelen.
Jezus gebiedt ons niet alleen alle onrecht te verwerpen, maar ook lief te hebben zoals wij zijn bemind (Johannes 13:34). Elke persoon die zich als transgender identificeert wordt door God bemind en is een persoon waarvoor Jezus Christus stierf om hem te verlossen. Liefhebben zoals Christus betekent verlangen naar het goede voor de personen in ons leven en met hen wandelen, ongeacht hun mate van openheid voor het goede. Wat is, gezien het fundament dat door rede en openbaring is gelegd, een authentiek katholiek antwoord op genderdysforie? We moeten de uitersten vermijden: de pijn van de persoon negeren en dogmatisch beweren dat met het biologische geslacht alles gezegd is, of de waarheid van het lichaam overboord gooien in de valse hoop de pijn te verlichten. Een katholiek antwoord moet zowel het door God gegeven geslacht bevestigen als de strijd van de persoon voor ons erkennen. Het vereist luisteren met empathie en de uitnodiging doen om Gods geschenk van het geslachtelijke lichaam te ontvangen. Het betekent erkennen dat alle verlangens geworteld zijn in iets goeds, ook het verlangen om zich te identificeren als het andere geslacht, dat gevoed kan worden door een brede reeks goede dingen, zoals een verlangen naar schoonheid, een verlangen om gezien te worden als persoon en niet te worden geobjectiveerd, een verlangen om relaties en activiteiten na te streven die niet cultureel aanvaardbaar zijn maar die authentieker aanvoelen, een verlangen om gezien en gekend te worden, enz., zelfs al kunnen die verlangens verkeerd gericht zijn.
Uiteindelijk gaat het erom de lijdende persoon uit te nodigen zich over te geven aan de waarheid. Door hun vertrouwen in Jezus Christus kunnen zij de verzekering krijgen dat ondanks de beproevingen en de pijn van het in overeenstemming brengen van het gender met iemands door God gegeven geslacht, het uiteindelijk voor hun geluk, heiligheid en vrede zal zijn.
Aan degenen die genderdysforie ervaren
God kent ons en houdt van ons – van ons allemaal. Hij kent onze vreugde en verdriet, onze sterke en zwakke punten, ons gevoel voor humor en onze eigenaardigheden. Hij ziet in ons zonen en dochters die Hij geschapen heeft. Hij ziet ook onze pijn en strijd rond gender en nodigt ons uit Hem dieper te volgen. Aan degenen voor wie gender een voortdurende strijd is, bied ik de woorden van paus Benedictus XVI aan: “Het is niet door het lijden te ontwijken of te ontvluchten dat we genezen, maar eerder door ons vermogen het te aanvaarden, er dwars doorheen te rijpen en betekenis te vinden door vereniging met Christus, die met oneindige liefde heeft geleden.”
Toegegeven, de weg die de Kerk uitstippelt – de gave van je biologische geslacht aanvaarden en werken aan de genezing van je gevoelde incongruentie op mentaal, emotioneel, lichamelijk en spiritueel gebied – is zwaar en momenteel contra-cultureel. Maar het is ook een glorieuze, genadevolle weg waarop Jezus steeds meer heelheid en heiligheid biedt.
Als kerk willen wij naast je staan als je worstelt met genderdysforie, want zoals de heilige Paulus opmerkt: “Als één lid lijdt, lijden allen samen; als één lid wordt geëerd, verheugen allen zich samen” (1 Korintiërs 12:26). Wij willen je helpen de onvoorwaardelijke liefde van Jezus te leren kennen en Hem tot je brengen in de sacramenten. Je bent een deel van de Kerk – je hoort hier thuis en je bent hier echt welkom. Ik bid dat de Heer wijze en gelovige mensen je leven binnen zal sturen om je te begeleiden bij je strijd en er doorheen.
Ik vraag iedereen die deze verwarring ervaart om Jezus te vertrouwen met jullie pijn. Zoals paus Franciscus opmerkt: “Geloven betekent zich toevertrouwen aan een barmhartige liefde die altijd aanvaardt en vergeeft, die ons leven ondersteunt en leidt, en die haar macht toont door haar vermogen om de kromme lijnen van onze geschiedenis recht te maken. Geloof bestaat in de bereidheid om ons voortdurend te laten omvormen en vernieuwen door Gods roeping.” Die transformatie en vernieuwing kunnen pijnlijk zijn, maar het is de weg naar heelheid en uiteindelijk heiligheid. Tegenwoordig is heiligheid misschien wel meer dan ooit nodig! Zoals de heilige Catharina van Siena zei en door haar eigen leven demonstreerde: “Wees wie God je bedoeld heeft te zijn en je zult de wereld in vuur en vlam zetten”.
Aan ouders van wie de kinderen genderdysforie ervaren
Het is altijd hartverscheurend om een kind met pijn te zien. Er zijn geen snelle oplossingen voor genderdysforie, maar met onvoorwaardelijke liefde, geduld en nederigheid kunnen gezinnen door deze moeilijke onderwerpen heen een weg vinden.
Ik moedig ouders aan nieuwsgierig te worden en voorzichtig te vragen naar wat hun kind meemaakt. Het idee is niet om te ondervragen, maar om beter te begrijpen. Vragen als:
Op welke manier voel je je als [het andere gender / beide genders / geen van beide genders]?
Wanneer is de vroegste/eerste keer dat je je herinnert dat je je zo voelde?
Zijn er situaties waarin dat verlangen sterker voelbaar is?
Zijn er situaties waarin de pijn van de strijd afneemt?
Hoe beïnvloedt je geloof je denken over dit onderwerp? Denk je na over je geloof in relatie tot dit onderwerp?
Deze vragen kunnen belangrijke gesprekken op gang brengen die kinderen en jongeren helpen zichzelf beter te begrijpen en hen helpen zich gehoord, gekend en geliefd te voelen.
Als jongeren hun gevoelens en ervaringen blijven onderzoeken, kan het gesprek op gang blijven. In gedachten houdend dat gender niet iemands hele leven of identiteit uitmaakt, zouden deze gesprekken slechts een fractie moeten uitmaken van wat ouders bespreken. Als een kind dergelijke gesprekken niet wil voeren, respecteer dan die keuze, maar blijf vinger aan de pols houden en bied aan te luisteren. Als een kind gelooft dat een ouder met empathie en zonder oordeel zal luisteren, zal het eerder geneigd zijn ervaringen en zorgen te delen.
Terwijl ik deze brief schrijf, promoten veel leiders in de Verenigde Staten met klem wat “genderbevestigende therapie” wordt genoemd, die erop gericht is het lichaam in overeenstemming te brengen met het ervaren gender in plaats van eraan te werken het ervaren gender in overeenstemming te brengen met de biologische realiteit. Het is onze verantwoordelijkheid om kinderen, familie en vrienden te helpen begrijpen dat ons katholieke geloof en wetenschappelijk onderzoek bevestigen dat dit geen helpende optie is. Een tiental studies toont aan dat voor de overgrote meerderheid van de kinderen genderdysforie zichzelf oplost in de adolescentie.
Hoewel sommigen graag de voordelen op korte termijn van een geslachtsveranderende operatie aanprijzen, toont het meest betrouwbare langetermijnonderzoek aan dat degenen die operatief van geslacht zijn veranderd veel vaker zelfmoord pleegden of zelfmoordpogingen deden dan hun leeftijdgenoten. Een rapport van de Centers for Medicare and Medicaid Services onder president Obama toonde aan dat “er niet genoeg bewijs is om te bepalen of geslachtsveranderende chirurgie de gezondheidsresultaten verbetert”.
Anderen prijzen puberteitsremmende medicijnen voor adolescenten aan als een optie om hun ontwikkeling te “pauzeren”. Maar in werkelijkheid is het voorsorteren naar geslachtsverandering, want meer dan 95% van de kinderen die puberteitsremmers gebruiken gaan uiteindelijk over op hormonen van het andere geslacht. Het is ook vermeldenswaard dat puberteitsblokkers en hormonen van het andere geslacht experimenteel zijn en dat de effecten op lange termijn nog onbekend zijn. Onderzoek naar de invloed ervan op de ontwikkeling van de hersenen, de botmassa en de vruchtbaarheid van het kind is nog maar net begonnen.
Dus hoe moet een ouder een kind steunen bij genderdysforie? Ik moedig u aan om katholieke hulpverlening te overwegen (zie de sectie over hulpbronnen), zowel voor kinderen als voor ouders. Als er geen katholieke consulent beschikbaar is, kunt u in de sectie over hulpbronnen ook consulenten vinden die zich richten op een psychotherapeutische benadering van genderdysforie. Dit type begeleiding biedt een manier om identiteitsvragen te onderzoeken in de algemene context van geestelijke gezondheidsproblemen, idealiter binnen de bredere context van een christelijke antropologie. Counseling is belangrijk omdat genderdysforie vaak voortkomt uit afwijzing, trauma of verlating, die moeten worden aangepakt voor echte genezing.
Hoewel voornaamwoorden in overeenstemming moeten zijn met het door God gegeven biologische geslacht van het kind, hebben sommige ouders ontdekt dat het gebruik van bijnamen of liefkozende termen (kampioen, kanjer, liefje, enz.) de relationele spanning verlicht wanneer hun kinderen namen of voornaamwoorden van het andere geslacht willen. Onvoorwaardelijke liefde vereist grenzen en flexibiliteit, en mededogen dat geworteld is in de waarheid van het biologische geslacht van je kind is een goede leidraad terwijl je je op moeilijk terrein begeeft.
Het is ook belangrijk dat ouders steun zoeken en isolatie vermijden. Praten met een vertrouwde vriend of pastoor kan helpen om je last te delen, net als je tot Jezus wenden door gebed en de sacramenten. Vraag de Heer welke genezing Hij in onze harten wenst in moeilijke omstandigheden. Zoals paus Franciscus voor kracht en troost aanbood: “Laat je transformeren. Laat je vernieuwen door de Geest, zodat dit kan gebeuren, opdat je niet faalt in je kostbare missie. De Heer zal haar tot vervulling brengen ondanks je fouten en misstappen, op voorwaarde dat je de weg van de liefde niet verlaat, maar steeds open blijft staan voor zijn bovennatuurlijke genade, die zuivert en verlicht.”
Aan alle katholieken en mensen van goede wil
Wij zijn geroepen om met grote liefde te getuigen van de waarheid die in elk menselijk lichaam is gegrift. De meesten van ons zullen niet rechtstreeks iemand begeleiden die worstelt met genderdysforie, maar zullen misschien omgaan met vrienden of familie die “genderbevestigende” behandelingen en de transgenderbeweging steunen. Wat is onze rol? Om met de bekende woorden van paus Franciscus te spreken: “Ik zie de Kerk als een veldhospitaal na de strijd. Genees de wonden; genees de wonden. En je moet vanaf de grond beginnen.” Verwarring over de goedheid van het menselijk lichaam, de gave van biologisch geslacht, en wat het betekent om man en vrouw te zijn, zijn fundamentele wonden.
Genezing vereist dat we op een logische en barmhartige manier over gender en geslacht spreken, waarbij we ons best doen om afgestemd op het wereldbeeld van de ander te spreken.
Liefde vereist dat we de waarheid aanbieden op een moment en op een manier die passen bij de relatie, zodat de waarheid kan worden ontvangen. Paus Benedictus XVI verwoordde het zo: “In Christus wordt naastenliefde in waarheid het Gezicht van zijn Persoon, een roeping voor ons om onze broeders en zusters lief te hebben in de waarheid van zijn plan. Hijzelf is immers de Waarheid (vgl. Johannes 14,6).”
De heilige Johannes Paulus II merkte op dat evangelisatie “vreugdevol, geduldig en vooruitgaand” moet zijn. En zoals paus Franciscus ons herinnert: “Het tempo van deze begeleiding moet gestaag en geruststellend zijn, een afspiegeling van onze nabijheid en onze barmhartige blik, die ook geneest, bevrijdt en aanzet tot groei in het christelijk leven.” Zo ook het werk van de behandeling van gender- en geslachtsverwarring in ons lokale “veldhospitaal”.
Ik ben verschillende reacties tegengekomen op de pogingen van onze cultuur om sekse en gender los te koppelen. Voor katholieken daagt Jezus ons uit om “uw vijanden lief te hebben; goed te doen aan hen die u haten” (Lucas 6:27). Waarheid zonder liefde is wreedheid en hoewel het instinctief kan zijn om op die manier te reageren, roept Jezus ons op tot de moeilijkere weg van het zegenen van hen die ons vervloeken.
Voor katholieken die geneigd zijn tot een toegeeflijk “genderbevestigend” antwoord, waarschuwde paus Benedictus XVI dat “zonder waarheid, naastenliefde ontaardt in sentimentaliteit”. Jezus gaf het voorbeeld van het waarheid-in-liefde model toen hij tot de betrapte overspelige vrouw sprak: “Ik veroordeel u ook niet; ga heen en zondig niet meer” (Johannes 8:11). Wij moeten Zijn voorbeeld van op waarheid gericht mededogen volgen.
Voor hen die geneigd zijn zich terug te trekken, herinnerde Jezus ons eraan: “Jullie zijn het licht van de wereld. Een stad op een heuvel kan niet worden verborgen. Noch steekt men een lamp aan onder een korenmaat, maar op een standaard, en zij geeft licht aan allen in het huis” (Matteüs 5:14-15). Krachtens ons doopsel zijn wij gezonden om de cultuur te evangeliseren.
Ten slotte, voor katholieken die geneigd zijn tot afwijzing, nodigt Jezus ons uit: “Zalig de vredestichters, want zij zullen zonen van God genoemd worden” (Matteüs 5,9). Het veroordelen van transgenderisme gaat voorbij aan de intense pijn die deze ideeën oproept. Medelevende betrokkenheid bevordert een openheid voor de waarheid, maar vereist dat we eerst proberen te begrijpen.
Compassievolle betrokkenheid is vooral cruciaal voor degenen onder ons die de kans hebben of krijgen om iemand te begeleiden die worstelt met genderdysforie. Meelopen met iemand die pijn lijdt kan op zich al helend zijn. We moeten altijd de volheid van ons persoonschap en onze door God gegeven roeping om in waarheid lief te hebben voor ogen houden. We zijn allemaal gewond en als we ons leven volledig aan Christus hebben toevertrouwd, kunnen we authentiek delen hoe we door strijd en pijn onze wonden naar Jezus kunnen brengen, die uiteindelijk alles ten goede werkt (vgl. Romeinen 8:28).
Een kort woord over de transgenderbeweging
In de loop van de menselijke geschiedenis is elke generatie geconfronteerd met haar eigen unieke uitdagingen met machtige krachten die opkomen om de menselijke persoon te misvormen en haar relatie met God en de naaste te verstoren. De Pastorale Constitutie over de Kerk in de Moderne Wereld van Vaticanum II verwoordde het zo: “Hoewel hij door God in een staat van heiligheid is geschapen, heeft de mens vanaf het allereerste begin van zijn geschiedenis zijn vrijheid misbruikt, op aandringen van de Boze. De mens plaatste zichzelf tegenover God en probeerde los van God zijn doel te bereiken. Hoewel zij God kenden, verheerlijkten zij Hem niet als God, maar werd hun redeloze verstand verduisterd en dienden zij het schepsel in plaats van de Schepper.”
In onze huidige cultuur beleven we de opkomst van de transgenderbeweging, die op tragische wijze transgenderisme probeert aan te prijzen en te normaliseren. Paus Franciscus heeft de genderideologie omschreven als “een van de gevaarlijkste ideologische kolonisaties”. Hij vraagt: “Waarom is het gevaarlijk? Omdat ze verschillen tussen, en de waarde van, mannen en vrouwen vervaagt.”
Zoals deze brief benadrukt, moet onderkend worden dat deze culturele en politieke beweging onderscheiden is van de individuen die, lijdend aan genderdysforie, zich identificeren als transgender. De bevordering en maatschappelijke aanvaarding van transgenderisme als beweging blijkt uit de toenemende media-aandacht voor dit onderwerp, het groeiende aantal transgenderpersonages in films en de politieke inspanningen om de ideologie te verspreiden. Als culturele kracht is het vooral effectief onder jongeren, waarbij het aantal jongeren dat zich als transgender identificeert de afgelopen vijf jaar is verdubbeld.
Jezus gebiedt ons lief te hebben zoals wij zijn bemind (Johannes 13:34). Elke persoon die zich als transgender identificeert wordt door God bemind en is een persoon waarvoor Jezus Christus stierf om hem te verlossen. Liefhebben zoals Christus betekent verlangen naar het goede van de personen in ons leven en met hen wandelen, ongeacht hun mate van openheid voor het goede. Maar wat is goed voor mensen, en in deze context voor mensen die genderdysforie ervaren? Dit is de fundamentele vraag, en het is waar de breuklijn opdoemt. De cultureel dominante transgenderbeweging heeft een opvatting over natuur en doel die haaks staat op het katholieke begrip van de menselijke persoon.
De transgenderbeweging is geworteld in een moderne vorm van dualisme waarin lichaam en ziel/geest gescheiden realiteiten zijn. In deze visie is de menselijke persoon de immateriële bewoner van een fysieke gastheer. Het materiële lichaam kan daarom worden gemanipuleerd in dienst van de immateriële ziel/geest/spirit. Waar de transgenderbeweging een ontkoppeling ziet tussen het materiële en immateriële, zien de katholieken een prachtige eenheid zoals eerder in deze brief beschreven.
Paus Franciscus heeft opgemerkt dat “vandaag de dag kinderen – kinderen – op school leren dat iedereen zijn of haar geslacht kan kiezen. Waarom leren ze dit? Omdat de boeken verstrekt worden door de mensen en instellingen die geld geven. Deze vormen van ideologische kolonisatie worden ook gesteund door invloedrijke landen. En dit is verschrikkelijk!” De beweging is, eenvoudig gezegd, een kwaad dat onze wereld in deze tijd en plaats besmet, en het moet volledig worden afgewezen, zelfs als we onvoorwaardelijk houden van degenen die in de strikken ervan zitten.
Voordat ik mij tot Maria, onze Moeder, wend, laat ik u dit uit Vaticanum II na:
Hoewel de mens bestaat uit lichaam en ziel, is hij één. Door zijn lichamelijke samenstelling neemt hij de elementen van de materiële wereld tot zich; zo bereiken zij door hem hun kroon en verheffen zij door hem hun stem in vrije lofprijzing van de Schepper. Daarom mag de mens zijn lichamelijke leven niet verachten, maar is hij verplicht zijn lichaam als goed en eervol te beschouwen, omdat God het geschapen heeft en het op de laatste dag zal oprichten.
Maria, Moeder van de Kerk
Het moederschap van Maria begon met Jezus, maar breidde zich uiteindelijk uit tot de hele Kerk. Zij, die het mysterie van de menswording aan den lijve ondervond en haar Zoon vergezelde naar het kruis, had haar deel van pijn en verwarring. Toch gaf zij in alles een volmondig “Ja” aan God. Mogen we ons vol vertrouwen tot haar wenden, verzekerd van haar moederlijke zorg, als we eindigen met het gebed van paus Franciscus tot Maria, Moeder van de Kerk:
Moeder, help ons geloof!
Open onze oren om Gods woord te horen en zijn stem en oproep te herkennen.
Wek in ons het verlangen om in zijn voetsporen te treden, om uit ons eigen land te vertrekken en zijn belofte te ontvangen.
Help ons om geraakt te worden door zijn liefde, zodat wij hem in geloof kunnen aanraken.
Help ons om ons volledig aan hem toe te vertrouwen en te geloven in zijn liefde, vooral in tijden van beproeving, onder de schaduw van het kruis, wanneer ons geloof tot wasdom moet komen.
Zaai in ons geloof de vreugde van de Verrezene.
Herinner ons eraan dat zij die geloven nooit alleen zijn.
Leer ons alle dingen te zien met de ogen van Jezus, zodat hij licht is op ons pad. En moge dit licht van het geloof altijd in ons toenemen, tot de dageraad van die onvergankelijke dag, die Christus zelf is, uw Zoon, onze Heer!
[Getekend]
Eerwaarde Paul S. Coakley
Aartsbisschop van Oklahoma City
Goede Herder zondag, 30 april 2023
Vertaling: EWTN Lage Landen (AV)
